E-g-g ဥ

ဒီေန႔ ဘဲဥခ်င္ရည္ဟင္း ခ်က္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မေမာင္နဲ႔ ေတြးမိတဲ့ ဥေတြအေၾကာင္း conversation ေပါ့ေနာ။

Bro: နင္ ၾကက္ဥနဲ႔ ဘဲဥနဲ႔ ခြဲတတ္လား။
Me: ၾကက္ဥက အဝါေရာင္၊ ဘဲဥက အျဖဴ။
Bro: Wrong. ျမန္မာ ႏိုင္ငံက ၾကက္ဥေတြ အကုန္လံုး အဝါေတြလား။ ဖီဂ်ီ မွာေရာင္းတဲ့ ၾကက္ဥက အဝါေရာ၊ အျဖဴေရာ။

(ကၽြန္မက စဥ္းစားတယ္၊ ဖီဂ်ီ မွာ ဘဲျခံမရွိတာ ေတာ့အမွန္ပဲ။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ဘဲေမြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥေရာင္းစားေလာက္ေအာင္ အေမြးဘူး။ သူ႔အိမ္အတြက္ အသားစားဘဲ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ေလာက္ပဲေမြးတာ။ ေရာင္းသမွ်ဥေတြက ၾကက္ျခံကထြက္တာ။)

Me: အင္း မသိဘူး။ ငါမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဘဲဥက အႏွစ္ပိုမ်ားသလားလို႔။
Bro: ငန္းဥ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူး၊ ငန္းဥ ေရာင္းလား။
Me: ငန္းဥ ငါတို႔ မစားဘူး၊ ငန္းဥမရွိဘူး။ ငန္းက အေကာင္ေပါက္တာ။ ဟို ေျမြအေကာင္ေပါက္သလိုေပါ့။
Bro: hehehe. ငုံးဥကေရာ၊ ရာသီအလိုက္ဥတာလား။
Me: ငံုးက ရာသီမရွိဘူး၊ ဥခ်င္တဲ့အခ်ိန္ဥတာ။ သူဥခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ရာသီေစာင့္ေနရမွာလားေနာ္။
Bro: ဟို Turkey ဥကေရာ။
Me: Turkey ဥ မစားဖူးဘူး။ ဥမဥဘူး ထင္တယ္။
Bro: ဥေတြကို ဘယ္လို ခြဲလဲ မသိဘူး
Me: အင္း ငါလဲမသိဘူး။ ငါေတာ့ အေကာင္လိုက္ေပါက္တာပိုၾကိဳက္တယ္။
Bro: hmm...

(ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ နဲနဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕လိုက္ ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရွ႕မွာရွိတယ့္ ဘဲဥကို ဇြန္းနဲ႔ ဖဲ့ရင္း ကၽြန္မေမာင္ကို ျပန္ေမးတယ္)

Me: ဒါဆို၊ ဒါကို ဘယ္လိုေခၚလဲ။ ဘဲဥခ်င္ရည္ဟင္း လား၊ ၾကက္ဥခ်င္ရည္ဟင္းလား။ ၾကက္ဥခ်င္ရည္ဟင္ ရယ္လို႔ မရွိဘူးမိုလား။
Bro: hmm...
Me: hmm...

ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥ ခြဲျခားမတတ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ကေတာ့ ဥဟင္းခ်က္တိုင္း ေတြးေတာဆဲ၊ စဥ္းစားဆဲ၊ mystery ပါပဲ။ သိတဲ့လူမ်ားရွိရင္ enlighten ၾကပါဦးေနာ။ ကၽြန္မတို႔ mystery ေလးရွင္သြားေအာင္ေပါ့ေနာ။

Elizabeth Hurley in Giambattista Valli

Hold It!, Don't Breath! Gonna burst any minute. How could she possibly wear that, rather, how did she zipped that up!?

The model/"actress" showed off a Jessica Rabbit type figure when she left her home this evening en route to light up the Tower Of London in pink as part of the Global Illumination Initiative to raise awareness for breast cancer. Source.

Elizabeth Hurley in Giambattista Valli

The model for that dress has something like... size A cup, obviously there is a reason to choose such model and Ms Hurley is no way near A. Geez!

Elizabeth Hurley in Giambattista Valli

Don't you think in the 2nd pic, looks like she's having a trouble breathing? Hoo Haa... there there slowly... Can't made up my mind whether I should pity her or the poor dress. The beauty and the suffering is just madness.

Anyways, more on Giambattista Valli Spring 2009 set photos here. Don't like any of it, so odd for my taste. These ones are listed as the unofficial wedding dresses.

The unofficial Wedding Dress - Holly! The unofficial Wedding Dress - Oh Lord NO! Don't you think they look like Human-Poodle, if they go with this hair style? hehe 00600m Here are some puffy skirts from the set. I like the design on the white one but don't like that big skirt. Too airy underneath. :P Giambattista Valli Giambattista Valli More here: Giambattista Valli Spring 2009

Sadist Fashion?

Other day I saw a post, Paris S/S 09: Maison Martin Margiela, on TraiT and was disturbed by it. WTH kind of fashion are those! I pity those poor models who have to wear such weird, suffocating, ugly, yucky outfits. I'm amazed how those models see through and walking under such hairy masks.
Most of this designer, Maison Martin Margiela, works are all so very freaky weird. Check out his past works as well. One way or another they are strange. I just don't know how people can accept such fashion. I guess, the stranger you create/wear, the more you'll get notice?

Fav from LA Fashion Week: Ed Hardy Spring 2009

Just dropping some cool photos from Los Angeles Fashion Week: "Ed Hardy Spring 2009" set. Check out more photos on Coutorture.
Arh, sometimes I love the feeling of browsing beautiful people wearing pretty things. Pleasure to your eyes. :D

Love the color and patten combination from this one.

This two is the best pair IMO. The guy is so hot! The chic too, but don't like her stomach.

Love this dress but prefer shorter sleeve, rather cut it from the shoulder and leave it sleeveless would be better?

I have a hard time figuring out that's the guy or a gal since the face look so solid, but it's actually a gal after checking out other photos of her with different clothes.

If I Were A Boy - Beyonce

Other day I twitted about Beyonce's new song "If I were a boy", and now the video premiere is out.

It's a bit confusing what's going on in the video until the ending then I understood...aww...like that...arh ic.. ok.

Favorites from The Best Prints of Spring 2009

Was browsing through "The 50 Best Prints of Spring 2009" on and decided to share some cool dresses here.
This one is my favorite. The dress and the model look so fragile. Her skin, the hair, the makeup and the boot match so well with the dress. Love it!


And those few caught my eyes.

Great color in the left one and oh yah great leg!. Middle one look too simple but I still love her elegant look. The spotty one is so cute and refreshing.

Zoya Flourish Winter 2008

Not really into nail polish cos' my finger nails are too tiny and I'm very impatient and messy at polishing. Nevertheless I love these colors, "Richelle" and "Shivon" from "Zoya Flourish Winter 2008" set. $6 each...not bad I guess.

Richelle

Shivon

Images via. All lacqured up. For detail review, visit: All Lacquered Up.

I Hate This Part + Womanizer

Pussycat Dolls - I Hate This Part HOT! They rock!

Britney Spears - Womanizer NOT!

ဟန္နီ ေရ...

ပင္လယ္စာေတြကို ကၽြန္မကအရမ္းၾကိဳက္တာ။ ငါး၊ ပုစြန္၊ ကဏန္း၊ ဂုန္း၊ စကြစ္ဒ္၊ ေအာက္တိုပတ္စ္၊ ဆီးဝီးဒ္ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ စသည္စသည္ အကုန္ၾကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မ အေမက ဟင္းခ်က္လဲေကာင္းတယ္၊ အစားလဲပုတ္တယ္၊ ထြတ္ကယ္ညွက္ကယ္လဲ အရမ္းလုပ္စားဖို႔ဝါသနာပါေတာ့ ဟင္းမ်ိဳးစံု အျမဲစားရတယ္။ ဒီေန႔ ေစ်းကေန ကရုကမာ ေတြဝယ္လာပီး ညေနစာခ်က္ထားတယ္။ အဲဒီ ဟင္းကို ကၽြန္မအရမ္းၾကိဳက္တယ္။

အေမက ကၽြန္မၾကိဳက္မွန္းသိလို႔ ခ်က္အပီး လာျမည္းခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မကလဲ ၾကိဳက္တဲ့ ဟင္းအျမည္းခိုင္းရင္ ဟင္းအိုးတဝက္ အကုန္ေလာက္ျမည္းတတ္တယ္။ အေမက မစုျမည္းတာေတာ္ပီ အျမဲ ဟန္႔ရတယ္။ ဒီတခါလဲ ဟင္းအိုးနားက ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ မခြာႏိုင္ဘူး။ အေမ အလွစ္မွာ ခိုးစားဖို႔ လက္ကလဲ ျမန္ပီးသား။ ၃ခါေလာက္ ခိုးစားပီေတာ့ အေမက အျမင္ကပ္လာပါေလေရာ။

မစု နင္ ခိုးစားေနျပန္ပီ မိုလား။ နင္ေတာ့ လြန္လြန္းပီေနာ္၊ နင့္ေဝစု ကုန္ပီ၊ ထမင္းစားရင္ မရေတာ့ဘူး ဆိုတယ္။ ကၽြန္မကလဲ မေနႏိုင္ဘူး၊ တစ္ခုထဲပါဆိုပီး ထပ္ႏွိုက္စားတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမက ထေအာ္ပါေလေရာ။ နင္ေတာ့ေသေတာ့မယ္၊ လာခဲ့စမ္း ေနာက္တခါ လာစားလို႔ကေတာ့၊ အဲဒီ ျပဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ပိုျပားသြားေအာင္ ဖိေႏွာက္နဲ ေပါက္ပီသာမွတ္ လို႔ၾကိမ္းတယ္။ ကၽြန္မကလဲ နဲနဲ အခ်ိဳေသြးရတာေပါ့ေနာ၊ ေအာ္ ေမၾကီးကလဲ သမီးတေယာက္ထဲရွိတာ (ေမာင္နဲ႔၊ ညီမနဲ႔ကို စရင္းမသြင္းဘူး၊ ေမ့ထားလိုက္)၊ ေကၽြးလို႔ရတုန္း ေကၽြးစမ္းပါ၊ ေနာက္ ေကၽြးခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ေကၽြးလို႔မရတဲ့ အခါက်မွ ထိုင္မငိုမေနနဲေနာလို႔။ အေမကလဲ အမေလး ေဝးေသး၊ ေဝးေသး ဆိုပီး သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ ျပန္ေျပာေနက်တာေပါ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ။

အဲဒါနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ထုိင္ေနတဲ အေဖက ၾကားဝင္လွမ္းေျပာေပးပါေလေရာ။ ေအာ္ မိန္းမရယ္၊ သူစားခ်င္တာ ေၾကြးလိုက္စမ္းပါ။ ငါတို႔မွာ ဒီ ဟန္နီ သမီးတေယာက္ပဲ ေကၽြးဖို႔ရွိတာ၊ ဟိုေကာင္ (အငယ္ေကာင္) က အဲဒီဟင္း မၾကိဳက္ဘူး မိုလား။ ကဲကဲ ဟန္နီ ကို ေကၽြးလိုက္။ အေမက ဘယ္က ဟန္နီလဲ လို႔ေမးေရာ၊ အေဖက - ေအာ္ သူမ်ားေတြမွာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ခ်စ္စႏိုး နာမည္လွလွ တပ္ေခၚၾကတယ္မိုလား၊ မစု ေခၚတာထက္စာရင္ ဟန္နီလို႔ ေခၚတာပိုမေကာင္းဘူးလားလို႕။

အေမက ခပ္ရိုးရိုး အတြန္႔တက္ တယ္။ အေဖ႔ ဘယ့္နဲ႔ ဟန္နီက ဟို ဦးဝွာ သမီးရဲ့ နာမည္ေလ ဆိုပီး အဲဒီနာမည္ သူမ်ားယူပီးေၾကာင္း အသိေပးတယ္။ အေဖက အိုး ဘာျဖစ္လဲ နာမည္တူ ေတြအမ်ားၾကီး ကိုယ့္သမီးကိုယ္ ေပးခ်င္တဲ့ နာမယ္ေပးတာေပါ့ ဆိုတယ္။

ကၽြန္မက စဥ္းစားတယ္၊ အင္း မဟုတ္ေသးဘူး အေဖ ဒီေလာက္အတင္းၾကီး အင္စစ္ ေနရင္ အေကာင္းေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုပီး၊ ေမၾကီး သြားျငင္းမေနနဲ႔ဦး ဘာေျပာတာလဲမသိဘူး၊ တခုခုေတာ့တခုခုပဲလို႔ အေမကို ျပန္စဥ္းစားဖို႔ ဟန္႔လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အေဖက ေအာ္ နာမယ္ ေလးက အရမ္းလွ၊ လူနဲလဲ လိုက္မွလိုက္ ပဲ။ သူကို ေခၚရင္ ဟန္နီေရ......လို႔သာေခၚလိုက္ ဆိုသတဲ့။ ကၽြန္မကလဲ အေဖ ဘာရြဲ႕ေျပာေနလဲ ေခါင္းထဲမွာ အၾကီးအက်ယ္စဥ္းစားပါေလေရာ။

အေတာ္ေနမွ အေဖက ရွင္းတယ္။ ဟန္နီနာမယ္ က ေတာ္ေတာ္လွတာေနာ၊ အဂၤလိပ္လို အသံေလးကလဲေကာင္း....ဗမာျပန္ အဓိပ္ပါယ္ေလးကလဲ ေကာင္းနဲ....ေကာင္းမွေကာင္းပဲ ဆိုမွ၊ ကၽြန္မေခါင္ထဲ တိန္ကနဲ မီးလင္းသြားေတာ့တယ္။

ပီးမွ ေကာင္းေကာင္းထိုင္ရီပါေလေရာ။ အေမက သေဘာမေပါက္ေသးပဲ ဘာလဲဘာလဲ လာေမးတယ္။ ကၽြန္မကျပန္ရွင္းျပရတယ္၊ ဟန္နီ ကို ျမန္မာလိုျပန္ေတာ့ ပ်ားရည္လို႔ ထြက္တယ္မို႔လား။ ဟန္နီေရ........လို႔ ေခၚေတာ့၊ ျပားေရ......လို႔ေခၚတာနဲတူတူပဲေပါ့။

အေဖက ကၽြန္မကို သက္သက္ႏွိပ္လိုက္တာ။ ေစာနက အေမက ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ ျပဲျပဲ ကို ပို ျပားေအာင္ ဖိေႏွာက္နဲ ေပါက္မယ္လို႔ ေျပာတာကို အစေကာက္ပီး ေနာက္လိုက္တာလို႔ဆိုမွ အေမလဲသေဘာေပါက္ပီး သူေထာက္ခံေၾကာင္း၊ အဲဒီနာမယ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကၽြန္မနဲ သင့္ေတာ္ေၾကာင္း၊ အေဖနာမယ္ေရြးေတာ္ေၾကာင္း၊ သူလဲ ဒီနာမယ္ စေခၚမယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္စသည္ ေၾသာဘာ ေပးတယ္။

ကၽြန္မလဲ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့တာနဲ႔၊ ယူ ပီးပဲလ္ ဒုန္႔ အင္ေဆာ့ မီ၊ လို႔ေအာ္ဟစ္ပီး၊ ဟင္း ထပ္ခိုးစားဖို႔ အၾကံပါ ျဖတ္ပီး အိမ္ထဲ ဝင္ေျပးရတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ့ မ်က္ႏွာ ျပဲျပဲ၊ ႏွေခါင္း ျပားျပား၊ ေခါင္းေခါင္း ျပားျပား၊ ကိုယ္လံုး ျပားျပား အဂၤါကို အျမဲလာလာ ခလုတ္တိုက္ တာခံရတယ္။ ဒီတခါ ခလုတ္တိုက္တာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားယူလိုက္ရတယ္။

အဲဒီက စပီး ကၽြန္မနားမွာ ဟန္နီ ေခၚသံၾကားမိတိုင္း၊ ေခၚတဲ့လူကို မ်က္ေစာင္း တခ်က္ ေကာင္းေကာင္း အထိုးခံရပီသာမွတ္။

ရဖ္ဖရန္႔ ေပးျခင္း

တေလာက နယူးဇီလန္ကို ေျပာင္းသြားတဲ့ အိက္စ္ေကာလိ က ဟိုမွာ အလုပ္ေလွ်ာက္ေနတာ၊ သူ ကၽြန္မကို ရဖ္ဖရန္႔ တပ္ထားတာ မသိလိုက္ဘူး။ သူကလဲၾကိဳၾကိဳတင္တင္ မေျပာထားဘူး။ ဒါနဲ မေန႔တုန္းက နယူးဇီလန္ ရီခရုမန္႔ ေအဂ်န္စီက တေယာက္က ကၽြန္မစီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ပီး ဟိုေမးဒီေမး ေမးတယ္။ အလုပ္ထဲေရာက္ပီး နဲနဲမအားလို႔ ခပ္တိုတိုေျဖပီး ေမးခြန္းေတြကို ေမးလ္ကေန ေျဖမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အိက္စ္ေကာလိရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဘးမွာအကုန္ရွိေတာ့၊ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္မ သူ႔မေကာင္းေၾကာင္းေျပာရင္ ျပန္ေျပာေနမွာ။ ရဖ္ဖရန္႔ ေပးတာ ပရိုက္ဗစ္စီ ရွိဖိုလိုတယ္။ ဒီလူ မေကာင္းရင္၊ မေကာင္းဘူးေျပာတာပဲေကာင္းတယ္။ ကိုယ္က အားနာပါးနာနဲ႔ ေကာင္းပါေၾကာင္း၊ ေတာ္ပါေၾကာင္း သြားေျပာပီးမွာ သူ႔ကို တကယ္လဲ ခိုင္းေရာ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူးဆိုရင္ ရဖ္ဖရန္႔ ေပးတဲ့လူပါ အျပစ္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ။ အဲေတာ့ ကၽြန္မက ေတာ္ရံုပဲေျဖတယ္။

ရဖ္ဖရန္႔ လိုခ်င္ရင္ သူကအရင္ဆံုး ကိုယ့္ကို အသိေပးရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ၾကိဳက္တယ္ ဆိုရင္ ေအး ရပါတယ္၊ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ နင္ေကာင္းေၾကာင္း ဝမ္းသာအားရ အမြန္းတင္ေပးရတာေပါ့ ဆိုပီး လိုလိုခ်င္ခ်င္ေပးမွာေပါ့။ သူ႔ကို မၾကိဳက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နဲနဲ ေဝ့ဝွိုက္ျငင္းရတာေပါ့။ မၾကိဳက္ပါဘူးဆိုမွ သူ႔ေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္လိုလုပ္ေရးရမလဲေနာ။ သူမေကာင္းတာၾကီးကို ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေရးလဲမဟုတ္၊ မေကာင္းတာၾကီး ကုိ မေကာင္းပါဘူး၊ လံုးဝ သူ႔ကို မၾကိဳက္ပါဘူး တဲ့တိုးၾကီးေရးရင္လဲ မ်က္ႏွာပူစရာ၊ အားနာစရာ။ ကိုယ္ မေကာင္းေျပာလိုက္လို႔ သူဒီအလုပ္မရဘူးဆိုပီး ကိုယ့္အျပစ္လုပ္ခံေနရအံုးမယ္ေနာ။ အဲေတာ့ ပထမထဲက အရင္အသိေပးပီး သူတို႔ အိုေကတယ္ ဆိုမွာ ရဖ္ဖရန္႔ တတ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ထားပါေတာ့။

အခု ကၽြန္မ ဒီလူ႔ကို ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္ေပးရမွန္းလံုးဝ မစဥ္းစားတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာရရင္ လံုးဝ ရဖ္ဖရန္႔ မေပးခ်င္ဘူး။ သူကလဲ လယ္တယ္။ သူ႔ကို မၾကိဳက္တဲ့၊ ေဘာ့စ္နဲ႔၊ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာ စီမွာ မေတာင္းဘူး၊ သူနဲ႔ နဲနဲ အလႊန္းသင့္တဲ့ တင္းမ္လိဒါ နဲ႔၊ ကၽြန္မ - စီနီယာ ဒီဖေလာ့ပါ စီမွာလာေတာင္းထားတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီေကာင္ တခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိမတတ္ဘူး၊ အပ်င္းကလဲထူ၊ ခိုင္းလိုက္ရင္လဲ တခုမွေကာင္းေကာင္းထြက္မလာဘူး။ ျပီးရင္ ျပီးတာပဲဆိုတဲ့သေဘာနဲပဲလုပ္တယ္။ သူ႔မွာ လံုးဝ သူလုပ္ရတဲ့ အလုပ္အေပၚ ေကာင္းေစခ်င္စိတ္၊ ေစသနားထားဖုိ႔စိတ္မရွိဘူး။ ဒါမဟုတ္ေသးဘူး ျပန္လုပ္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာက ဆူပုတ္ပုတ္ ျပန္ရန္လုပ္ခ်င္တဲ့ ပံုနဲ႔။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မခိုင္းတဲ့ အလုပ္ကို ပိုမလုပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိဳးအျမဲေပးတယ္။ သူထက္ ကၽြန္မ အသက္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ငယ္တာ တေၾကာင္း၊ မိန္းကေလး (အျမင္အားျဖင့္ ဂ်ပု ခပ္ဆုတ္ဆုတ္ ႏံုခ်ာခ်ာ လူေသးေသး) တေယာက္က သူ႕ကို အခိုင္းခံရတာတေၾကာင္း၊ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေပါ့ေနာ၊ ကၽြန္မ ခိုင္းရင္ အခ်ိန္ဆြဲပီး မပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီကလဲ အခ်ိန္ဆြဲရင္ လံုးဝ ၾကည့္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၂နာရီ လုပ္ရင္ျပီးရမယ့္ အလုပ္တခုကို၊ တေန႔ မပီး ႏွစ္ေန႔ မပီး ဆိုရင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ မအားလို႔ အားေနတဲ့ သူ႔ ခိုင္းပါတယ္၊ အလုပ္ေတာင္ ပိုေႏွာင့္ေႏွးသြားေသးတယ္ ဆိုျပသနာေနာ။ သူအလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနလို႔ ခိုင္းထားတာမပီးဘူးဆိုလဲ ေျဖသာေသးတယ္။ ခုဟာက သတိရလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္တိုင္း ဂမ္းကစားေနလိုက္၊ ခ်က္ ေနလိုက္ပဲ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ရံုးက ဘာမွ ပိတ္မထားေတာ့ ကစားခ်င္တာ ကစား၊ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနလို႔ရတယ္။

ဒါနဲ တခါက စိတ္တိုပီး ေဘာ့စ္ေရွ႕မွာတင္ နင္လုပ္တာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ နင္ဆီကို ျပန္လာလာစစ္ေနရတာနဲ႔ ငါအခ်ိန္ေတြပါ ပုတ္တယ္။ ဒီအလုပ္ မပီးရင္ နင့္တာဝန္ပဲဆိုပီး တဲ့တဲ့ေျပာပလိုက္တယ္။ အဲေတာ့ ေဘာ့စ္က သူကို မင္းဘာေတြနဲ အလုပ္မ်ားေနလဲ၊ ဘာလဲ၊ ညာလဲ ေမးေတာ့မွ၊ အိုး ပီးေတာ့မွာပါဆိုပီး ေပါက္တကရ စကားအခ်ိဳေသြးတယ္။ ေဘာ့စ္လဲ သြားေရာ ကၽြန္မကိုလာပီး၊ ေမ နင္ ေတာ္ေတာ္ စကားမ်ားတာပဲ၊ အာက်ယ္အာက်ယ္ ဘစ္ေမါက္သ္ ဆိုပီး လာ အတြန္႔တက္တယ္။ ဟား အမ်ားၾကီးပဲ ေျပာရရင္၊ ဒီေကာင္နဲလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ တခုမွ အစဥ္မေျပဘူး။ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူနဲ႔ တြဲလုပ္သမွ်လူေတြအားလံုး သူ႔အေၾကာင္းသိတယ္။ အမေလး အလုပ္သာ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္တတ္တာ၊ ေလပန္းရမယ့္ေနရာ၊ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ တတ္ေယာင္ဝါး ဘူးလ္ရွစ္ လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ေတာ္မွေတာ္။ ေအာ္ ဘူးလ္ရွစ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္ျခင္းသည္လဲ၊ အတတ္ပညာတခုပါပဲေလဆိုပီး အဲဒီေနရာမွာေတာ့ သူ႔ကို ဆရာတင္လိုက္ပါတယ္။

အဲလို လူစားမ်ိဳးအတြက္ ေတာင္းလာတဲ့ ရဖ္ဖရန္႔ ကို ကၽြန္မ ဘယ္လို ေကာင္းေကာင္း ေပးရမလဲ။ သူ႔ ဝမ္းစာေရးကို ကိုယ္ အေႏွာက္အရွက္ မေပးခ်င္ပါဘူးေလ ဆိုပီး ေတာ္ရံုေလာက္ ဟိုလိမ္ ဒီလိမ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္စာ ေမးလ္ ေရးေနတုန္းမွာပဲ ကိုယ္ေတာ္က ဂ်ီေတာ့ေပၚက လွမ္းေျပာတယ္။ ေဟး ေမ၊ နင့္ဆီကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖုန္းဆက္ပီး ရဖ္ဖရန္႔ ေတာင္းရင္၊ ေကာင္းေကာင္းေလး ေပးလိုက္စမ္းပါ၊ နဲနဲပါးပါး ဘူးလ္ရွစ္လိုက္ေပါ့ေနာ တဲ့၊ အိုင္ အမ္ ေကာင့္တင္း အြန္ ယူ တဲ့။

ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္ ကၽြန္မ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘူးလ္ရွစ္ေပးလိုက္ပါမယ္လို႔ ဂတိေပးလိုက္ရတယ္။
ကဲကဲ သေကာင့္သား၊ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ။ ငါပဲ ကုသိုလ္ တစ္ပဲ၊ ငရဲ တစ္ပိသာ ယူလိုက္ပါတယ္ေလ။

လက္ရွိ ခါးသည္းခ်က္မ်ား

ခုတေလာ ဘေလာ့လုပ္ဖို႔ လံုးဝစိတ္မဝင္စားႏွိဳင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ပေရာဂ်က္ ၃ခုတျပိဳင္ထဲကိုင္ေနရတယ္။ ဟိုတေယာက္ကလဲ သူ႔ပေရာဂ်က္ကို ဦးစားေပးလုပ္ေစခ်င္၊ ဒီတေယာက္ကလဲ သူ႔ပေရာဂ်က္ကို ဦးစားေပးလုပ္ေစခ်င္နဲ႔ လုပ္ရတဲ့လူမွာ ခ်ာခ်ာကိုလည္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ တျခားတေယာက္ကိုင္ေနၾက မိန္တန္နန္႔စ္ စပို႔ ကလဲ လုပ္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒီ ဒဗေလာ့ပါ ကဟိုတေလာက အလုပ္ကထြက္သြားေတာ့ သူလုပ္ေနက်ဟာေတြပါ ကိုယ့္စီေရာက္လာတယ္။ လူသစ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေခၚထားပါရဲ့ တခုမွ မတတ္သေလာက္ရွိတဲ့ လူျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ကိုခိုင္းရင္ ရွင္းျပရတာနဲတင္ အခ်ိန္သိပ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာက ပိုျမန္ပါေသးတယ္ဆိုပီး ဟိုဟာလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္၊ ဒီဟာလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္နဲ႔ လူလဲရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့ ဂတုန္း၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးထူလျဗစ္နဲ႔ ခြားမေသးက လာလာပီး ဒီမန္းလုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ရွိသမွ်မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ ေဆာင့္ဆြဲပီး ဘယ္ျပန္၊ ညာျပန္၊ ငါတယ္ လုပ္လိုက္ရ ေကာင္းေတာ့မယ္။ အလုပ္ေတြရွဳပ္လို႔ စိတ္တုိေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပီ။ စိတ္တိုတုန္း စကာမေျပာတာပဲေကာင္းတယ္။ ေတာ္ရာလူေကာ၊ မေတာ္ရာလူေကာ ကိုပါ ဘုဂြစာ ေတြပဲ ျပန္ေျပာမိမွာ။

အလုပ္မ်ားပါတယ္ဆိုမွ သူမ်ား လုပ္ရမဲ့ ပို႔စ္ဂရက္ အဆိုင္းမန္႔ကိုပါ လိုက္လုပ္ေပးေနရေသးတယ္။ ကၽြန္မ အခုလုပ္ေနတဲ့ ပေရဂ်က္တစ္ခုရဲ့ ကာ့စတန္မာ မွာသူတုိ႔ရဲ့ အိုင္တီမန္ေနဂ်ာ နဲ႔ ေနာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ပို႔စ္ဂရက္ တက္ေနတာ၊ သူတို႔ အဆိုင္းမန္႔မွာ ကၽြန္မလုပ္တဲ့ ပရိုဂရမ္ကို ယူသံုးမလို႔တဲ့။ ယူခ်င္ယူေပါ့၊ နင္တုိ႔အတြက္လုပ္ေပးတာ၊ နင္တုိ႔ဟာနင္တို႔ သံုးခ်င္သလိုသာသံုးေပါ့၊ ငါနဲ႔မွ မဆိုင္တာ။ ခုေတာ့ သူတို႔အတြက္ ဒီေတး ေဒါ့ကၽဴမန္ေတးရွင္းပါ ေရးေပးေနရတယ္။ နင္တုိ႔ အဆိုင္းမန္႔က နင္တို႔လုပ္တာလား၊ ငါလုပ္တာလား ေျပာရမလုိျဖစ္ေနပီ။

အဲဒီ အိုင္တီမန္ေနဂ်ာ ဆိုတဲ့ ခြားမေသး ကုလားက ကၽြန္မနဲ ေက်ာင္းေနဖက္၊ တစ္ခန္းတဲ တစ္တန္းတည္းက။ အျမဲတမ္း လိုက္လုိက္ပီး ျပိဳင္ေနတာ။ သူတစ္ခါဘူးမွ မႏိုင္ဖူးဘူး။ သူက တက္ကနစ္ကယ္ ဒေရာရင္း ယူတယ္။ ကၽြန္မက ပ်ဳးဝါး ဆိုင္းရန္႔၊ ဘိုင္အို၊ ကမ္ နဲ႔ ဖစ္စစ္ ယူတယ္။ စာေမးပြဲတိုင္း သူက ကၽြန္မထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆုေပးပြဲမွာ ကၽြန္မကိုလာပီး ဒီကလဲယားလုပ္သြားေသးတယ္။ ေမ နင့္ကို သတ္ျပစ္ခ်င္တယ္၊ အရမ္းမုန္းတယ္ တဲ့။ ေယာက္က်ားၾကီးတန္မဲ့ ေဘးနားက တျပစ္ေတာက္ေတာက္ သူကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ အျမင္ကပ္ေၾကာင္း လာလာေျပာေနတာ လံုးဝမေမ့ဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ သူ႔ဟာသူ အသံုးမက်လို႔ အဂၤလိပ္စာ ႏွစ္လံုးကြဲေအာင္ မေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို မႏိုင္တာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတုိ႔ေရာက္စဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ကိုအရမ္းလိုက္ရတာ။ ကၽြန္မ အေရးက ရတယ္၊ နားလည္ေအာင္ ေဝ့ဝိုက္ပီး ရွင္တတ္တယ္၊ အေျပာက မရဘူး။ ဟိုထစ္ ဒီေငါ့ပဲ။ အဲလိုလူမ်ိဴးကို သူမႏိုင္တာ၊ သူအသံုးမက်လို႔ဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ။ ထားပါေတာ့ သူ႔က ကၽြန္မကို သတ္ျပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းတယ့္ လူတစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ အျမဲမွတ္မိေနပါတယ္။

ခု အလုပ္ခြင္မွာ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ သူက ကုမ္ပနီတစ္ခုရဲ့ အိုင္တီမန္ေနဂ်ာ။ ကၽြန္မက အခုေလာေလာဆယ္ သူ႔အဆိုင္းမန္႔ကို ေရးေပးေနရတဲ့ အညတရ ပရိုဂန္မာ။ အိုင္တီမန္ေနဂ်ာဆိုတိုင္းလဲ ကၽြန္မက အထင္မၾကီးပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ဘာၾကီး ညာၾကီး ဆရာဝန္ၾကီး၊ အရာရွိၾကီး၊ ဘာၾကီးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဂရုမစိုက္တတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို ေလးစားတန္ရင္ ေလးစားမယ္။ အထင္ၾကီးတန္ရင္ အထင္ၾကီးမယ္။ သူ႔ဂုဏ္ေတြ ဗ်က္ေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ ေထာက္ေနစရာမလိုဘူး။ သူေတာင္းစားျဖစ္ေနလဲ ေလးစားတန္ရင္ ေလးစားမွာပဲ။ ဆရာဝန္ၾကီး၊ အရာရွိၾကီး၊ ျဖစ္ေနလဲ တစ္စက္ကေလးမွ အထင္မၾကီးခ်င္ မၾကီးဘူးပဲ။ သူ႔ အက္ရွင္ အေပၚမူတည္ပီး ဒီလူဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလဲ ကိုယ္ဥာဏ္ရွိသေလာက္ စဥ္းစားစင့္ခ်ိန္ႏိုင္တာပဲေနာ။

ေနာက္တခုက တခါတေလ ဘယ္ေလာက္ၾကိဴးစားၾကိဳးစား သူ႔ကံနဲ႔သူလာတာပါပဲ။ အခ်ိတ္အဆက္ ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရွိရင္ပီးတာပါပဲ။ တကယ္ၾကိဴးစားပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့လူေတြရွိသလို၊ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ ေသာက္သံုးမက်ပဲ ေဘာ့စ္တက္ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြလဲအမ်ားၾကီးပါပဲ။ အင္း...အရည္အခ်င္းမရွိလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူးေပါ့ေလ။ သူလဲ သူေနရာသူေရာက္ဖို႔၊ အတန္အတင့္ေတာ့ ၾကိဳးစားလာရမွာပါပဲ။ ထားပါေတာ့၊ ခု ခံျပင္းတာက ေသာက္ကုလားက ေက်းဇူးတင္ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာဘူး။ တကယ္ဆို ဒါေတြကၽြန္မလုပ္ေပးေနစရာမလိုဘူး။ ကၽြန္မ ပရိုဂရမ္ျပီးရင္ျပီးျပီပဲ။ ယူစာ မန္နယူရယ္ေလာက္ပဲ ေရးေပးဖို႔လိုတာ။ ခုဟာက တမင္ အေၾကာၾကီးနဲ႔ လာႏွိပ္ဆက္ေနတာ။ သူတို႔ကုမ္ပနီက ေနာက္ထပ္ ပေရာဂ်က္ေတြ ရႏိုင္ဖို႔ရွိတယ္၊ သူတို႔ေက်နပ္ေအာင္ မ်က္ႏွာလွလွထားရမယ္ဆိုလို႔သာ လုပ္စရာရွိတာကို ေျပာစရာမရွိ ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္တာကို လူအထင္ေသးမခံရေအာင္၊ ငါလုပ္တာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ မာနေလးကလဲရွိေနေတာ့ ကိုယ္ပဲပိုပင္ပန္းခံပီးလုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ခါးသားပဲ။

အင္း ဘေလာ့ဂ္မေရးတာ ၾကာပီေနာလို႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ လာလာေမးလို႔ ဒီမနက္ အလုပ္နဲနဲပါးေနတုန္း စိတ္ထဲရွိရာေလးေတြ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲက အခါးေတြကို ရွယ္ယာလိုက္လုိ႕ နဲနဲေပါ့သြားသလိုပဲ။ ကဲကဲ ခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ၊ အလုပ္ကေလးေတြ ျပန္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ သင့္အတြက္ ေကာင္းေသာေန႔ျဖစ္ပါေစရွင္။

Wake Up Call: Hayden Panettiere

မေန႔တုန္းက ေဟဒန္ ပန္နက္တီးယား Hayden Panettiere ရဲ့သီခ်င္းကို ပထမဆံုးအၾကိမ္နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ေရဒီယိုရစ္ပ္ ဖိုင္လင့္ကို တြစ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ ယူက်ဳ ဗီဒီရို ထြက္လာတာေတြ႔လို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး တင္လိုက္ဦးမယ္ေလဆိုပီး ဒီမွာတင္ထားလိုက္တာပါ။ ေဟဒန္ကို teen movie ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သရုပ္ေဆာင္ကတည္းကၾကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မအၾကိဳက္ Heroes ဇာတ္လမ္းတြဲထဲမွာ သူက Cheerleader လုပ္တယ္။ Save the cheerleader, save the world ဆိုပီး ပီတာ ပထရယ္လီ က သူ႔ကိုသြားကယ္ရတယ္။ ကၽြန္မထင္တာေတာ့ ေကာင္မေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ အရပ္ကေလး နဲနဲပု၊ နဲနဲဝ တာကလြဲလို႔။ သရုပ္ေဆာင္လဲ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔အရြယ္ မင္းသမီးေတြထဲမွာပါတဲ့ လင္ေစလုိဟန္ တို႔၊ အက္ခ်လီ တစ္စဒရ္ တို႔၊ အရ္မာ ဝတ္ဆန္ တို႔ထက္စာရင္ ေဟဒန္ကို ပိုၾကိဳက္တယ္။

"Wake Up Call": Hayden Panettiere

အင္းထားပါေတာ့၊ သူ႔သီခ်င္းကေတာ့ nothing special, just average, no uniqueness but an OK song. သူ႔အသံက ရီဟာနာ စတိုင္လိုလို၊ ပဲရစ္ေဟတန္ စတိုင္လိုလို၊ ဗီဒီရို အဖြင့္ကလဲ ပူစီကတ္ေဒါလ္ လိုလို၊ ခရစ္စ္တီးနာလိုလို ဖြင့္ထားတယ္။ အင္း ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလို ေလးပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မလဲ ထမင္းစားခ်ိန္ နဲနဲအားေနလို႔ ဒီမွာလာတင္လိုက္တာပါ။

နားညီးတယ္

ဒီမွာမေရးတာၾကာပီမို႔ ျပန္ေရးရင္း ရင္ထဲရွိတာေလးေတြ ေျပာရဦးမယ္။ ဒီေန႔ ရံုးမွာအရမ္းဆူညံေနတာပဲ။ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာ အရမ္းေသာင္းက်န္းေနတယ္။ သူနဲ႔ ေဘာ့စ္နဲ႔ ပရိုပိုဆလ္တစ္ခုေရးေနတာ၊ ေဒါ့က်ဳမန္႔ တန္ပလိပ္ ကိုအၾကိဳက္လို႔ဆိုပီး မနက္ကတည္းက ဂ်ီတိုက္တာ ခုထိမပီးေသးဘူး။ ဒီလူက တစ္ရံုးလံုးမွာ အသံအက်ယ္ဆံုးပဲ။ အဆဲလဲအရမ္းသန္တယ္။ ေတာ္ရံုလူ သူ႕ကိုမခံႏိုင္ဘူး။ သူက အေအာ္သန္ရံုတင္မကဘူူး ေဘးမွာရွိတဲ့ ပစ္စည္းေတြကိုပါ ထုေထာင္းလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ ကီးဘုတ္နဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ကို အရမ္းသနားတာပဲ။ သူမေက်နပ္တိုင္း အထုေထာင္းခံေနရလုိ႕။ သူက ကၽြန္မေရွ႔မွထိုင္ေတာ့ ကၽြန္မနားအညီးအခံရဆံုးပဲ။ တခါတခါ စဥ္းစားပီးလုပ္ေနတဲ့ ကုဒ္ေလးေတြ သူထထေအာ္လိုက္တာ လန္႔ပီး ေတြးထားတာေတြေပ်ာက္ကုန္ေရာ။ အရမ္းစိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔အကုန္လံုးက သူ႔အေၾကာင္းသိေနေတာ့ ေတာ္ရံုသူေအာ္တာ ဆဲတာကို ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ အရမ္းဆိုးတယ္။ ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္ ဂ်စ္လုပ္သလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ျပင္လို႔မရတဲ့ ကိစ္စမ်ိဳးကို သည္းခံပီး လုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ထပ္ခါတလဲလဲ ကြန္ပလိန္႔ တက္ေနတယ္။

ကၽြန္မအလုပ္ေတြအရမ္းရွဳပ္ေနပါတယ္ဆို သူက အေရွ႕ကေန အာျပဲၾကီးနဲ႔ ထထဆဲေနတာ၊ လူပါစိတ္တိုပီး ဘယ္ေတာ့ျပန္ဆဲမိေတာ့မယ္မသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေနာက္ကေန သူ႔ေခါင္းတုံးေျပာင္ကို တခုခုနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေဘာ့စ္္ကလဲ စိတ္အေတာ္ရွည္တယ္။ သူ ေဘာစ့္ကို ဒရိုက္ၾကီးဆဲေနတာကို ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာရွင္းျပေနေသးတယ္။ ကၽြန္မသာဆို ဒီေလာက္စိတ္ရွည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ငယ္သားတစ္ေယာက္ဆီက အဆူအေငါက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ဒီေလာက္သည္းညီးခံႏိုင္တာလားေတာ့မသိပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက တစ္ရံုးလံုးမွာ ဒီလူအဆိုးဆံုးပဲ။ သူနဲ႔အတူလုပ္တာႀကာေတာ့ ကၽြန္မပါ သူ႔ဆီက ဓာတ္ေတြ ကူးကူးလာတယ္။ ဆဲတတ္လာတယ္၊ ထထေအာ္ခ်င္လာတယ္။ စိတ္တိုရင္သူ႔လိုပဲ ေဘးက ေမါက္စ္ေတြ၊ ဖုန္းေတြကို တေဒါင္းေဒါင္းထုေထာင္းပစ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေျပာတာေပါ့ လူမိုက္ဆိုရင္ ေရွာင္ေသြလြဲလို႔ မမွီဝဲနဲ႔ကင္းေအာင္ေန ဆိုတာ။ ကိုယ့္အနီးအနား အန္ဗရားမန္႔ ရဲ့ ဓါတ္ေတြကူးဖို႔သိပ္လြယ္တာပဲ။ မလႊဲသာႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆင္ခ်င္ေနတာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကၽြန္မလဲ ဆင္ခ်င္ေနရတယ္။ ဒါပါပဲ။

ဘာလီ သို႔

ေရွ႕အပတ္ အင္ဒိုနီးရွားက ဘာလီကၽြန္း ကို သြားရမယ္။ အသြားအျပန္ ၅ ရက္ပဲၾကာမယ္။ မေလးရွား ကြာလာလန္ပို ကတဆင့္သြားရမွာ။ ေလဆိပ္မွာ တစ္ညအိပ္္ရမယ္တဲ့။ အျပင္ထြက္လည္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲသြားရမွာဆိုေတာ့ လမ္းေျပာက္ပီး ေလာ့စ္ေနရင္ဒုက္ခ ဆိုေတာ့ ေလဆိပ္ထဲပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။ ဂ်ကာတာ က အင္ဒိုနီရွန္ Fr. တစ္ေယာက္က မေန႔ကဖုန္းဆက္ပီး လာဖို႔ဖိတ္ေပမဲ့ အလုပ္က ခြင့္မရလို႔ မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားျဖစ္ရင္ေတာ့ ဝင္ျဖစ္ေအာင္ဝင္ခဲ့ပါ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သူက ဖီီဂ်ီမွာ ေနသြားဖူးတယ္။ အရမ္းခင္တယ္။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ဖက္ေတြ။ ဘာလီမွာေတာ့ အသိမရွိဘူး...ဗမာေတြ အဲဒီမွာရွိမလားမသိဘူး။ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ ဘာလီမွာရွိရင္ ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ပါ။ စကားေလး၊ ဘာေလး ေျပာရတာေပါ့။ ကြန္းဖရန္႔စ္ တစ္ခုတက္ဖို႔သြားတာပါ။ very exciting yet very nervous ပါပဲ။ ကြန္းဖရန္႔စ္ထဲ အင္တာနက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ဖ္ တြစ္တင္း လုပ္ဖို႔စိတ္ကူးထားပါတယ္။ လပ္ေတာ့ပ္ ယူသြားမွဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကတဆင့္ ဘေလာ့လုိ႔ရရင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ေလ။ ဘာမွာၾကဦးမလဲ။

ဘာမွမဟုတ္ဘူး

ဟိုအပတ္ကတည္းက ကြန္ျပဴတာအသစ္မွာ ဟိုဟာထည့္ ဒီဟာထည့္လုပ္ေနတာ။ ေဇာ္ဂ်ီလက္ကြက္ထည့္ထားတာ ေလာ့ဂ္အင္ အသစ္နဲ႔ဝင္ေတာ့ လက္ကြက္က ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ System32 folder ထဲက file ကို delete ပီး ျပန္ install မွ လက္ကြက္က language settings ထဲျပန္ေပၚလာတယ္။ zawgyi.net က ခုထိ ေဒါင္းေနတုန္းပဲ။ ဘာျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။ ျမန္မာလိုေရးဖို႔ ေခါင္းထဲထည့္ထားတာေလးေတြ၊ လက္ကြက္ျပသနာတက္ေနတာနဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားပီးေရးေတာ့မယ္။ type တာကလဲ အၾကာၾကီး အျပင္းထူတယ္။ ေခါင္းထဲရွိတာေလးေတြ ကြန္ျပဴတာက သူ႔အလိုလို type ေပးသြားရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ speech recognition program လိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္ေရးသြားတာမ်ိဳးေပါ့။

ခုတေလာ twitter ဖက္ကိုေျခလွမ္းအေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ပိုစ့္ေရးရတာ အျပင္းထူလို႔ လြယ္လြယ္ပီးတဲ့ twitter ကိုပဲလွမ္းတင္ေနမိတယ္။ twhirl ဆိုတာေလး install ထားတာ အရမ္းၾကိဳက္တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္တာေတြကိုေကာင္းေကာင္းလိုက္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ multiple account နဲ႔လဲသံုးလိုရတယ္။ အေတာ့္ကို စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္မွ English ဖက္မွာ review ေကာင္းေကာင္းေရးမယ္။ အင္း...ေနာက္မွေတြ မ်ားေနပီ။ ခုလဲ ေနာက္မွ ပို႔စ္ေကာင္းေကာင္းေရးလိုက္ေတာ့မယ္။ ယူစ္ဇာ မန္နယူရယ္လ္ တစ္ခုေရးစရာရွိေနလို႔ ဆက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။

လာျပန္ျပီ ဒီႏွစ္ကူး

ေအာ္ ေသာၾကာေန႔ေရာက္သြားျပန္ျပီ။ ဒီအပတ္ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ တပတ္လံုးအရမ္းအလုပ္မ်ားတာပဲ။ ရံုးအလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ပေရာဂ်က္က ဒီပလြိဳင္းမန္႔ လုပ္ဖို႔နီးပီဆိုေတာ့ က်န္ေနတဲ့ ဘာ့ဂ္ေတြကို ျမန္ျမန္လိုက္ရွင္းေနရတယ္။ ေခါင္းကိုကိုက္ေနတာပဲ။

မေန႔က အိမ္မွာ ႏွစ္ကူးလုပ္တယ္။ ေမၾကီး က အငယ္မဆီသြားလည္ေနေတာ့ ဒီႏွစ္ အစားအေသာက္ေတြအကုန္ ဆိုင္ကဝယ္ျပီးလုပ္ရတယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္က လံုးဝမေကာင္းဘူး။ ေမၾကီး လက္ရာကို ေျခဖ်ားေတာင္မမွီဘူး။ တျခားဟင္းေတြကလဲ သိပ္စားလို႔မေကာင္းသလိုပဲ။ ဟင္းေတြ၊ မုန႔္ေတြ အေဖ ဝယ္လာလိုက္တာ အလ်ဳံပယ္ပဲ။ မေန႔ညက မကုန္လို႔ ေခြးစာထဲ ထည့္လိုက္ရတာေတြ အမ်ားၾကီး။ ႏွေမ်ာလိုက္တာ။ ေတာ္ရံုပဲ ဝယ္ေပါ့၊ ဒီႏွစ္ အေမအိမ္မွာ မရွိလို႔ စတိေလာက္ပဲလုပ္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ သြားေျပာမိလို႔၊ ငါ့ဟာငါ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တာ နင္ကဘာျဖစ္လဲ ဆိုျပီး အဆူေတာင္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ မေန႔ ေန႔လယ္က ကန္ေတာ့တာ ကၽြန္မက ရံုးမွာ အလုပ္အရမ္းရွဳပ္ေတာ့ အေဖလာေခၚတာကုိ မလုိက္ဘူး၊ မကန္ေတာ့ဘူးဆိုပီး ေနလိုက္တာ။ အငယ္ေကာင္ပဲ ပါသြားတယ္။

ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္ကူးေရာက္ရင္ အေဖနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရတယ္။ ကၽြန္မက တရုတ္လူမ်ား ဘာသာ ထံုးတမ္းစဥ္လာ စသည္စသည္ေတြကို ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး။ ေသြး အနဲငယ္ဆပ္တာပဲရွိတယ္။ ကိုယ္မသိတဲ့ စိတ္မဝင္စားတဲ့ ဟာကို လံုးဝမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အဲေတာ့ ဒီႏွစ္ရန္ျဖစ္ပီး လံုးဝ မကန္ေတာ့လိုက္ဘူး။ အစားအေသာက္ေတြေတာ့စားလိုက္ပါတယ္။ မစားလို႔ရင္ လႊင့္ပစ္ရမွာ။ လံုးဝမကုန္ဘူး အမ်ားၾကီး။ အေဖကလဲ အဲဒါနဲ႔ပတ္သပ္ျပီး မၾကည္ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ မလုပ္ခ်င္တာတခုကို ဟိုလူ႕မ်က္ႏွာေထာက္၊ ဒီလူ႔မ်က္ႏွာေထာက္ျပီး လိုက္လုပ္မေနႏိုင္ဘူး။ အၾကီးဆံုးသမီးျဖစ္လို႔ ဒီအေမြကို ဆက္ခံရမယ္လို႔ ဟိုႏွစ္က အဖြားကေျပာတယ္။ တခါတည္း ျငင္းျပီး လံုးဝမလုပ္ႏိုင္ဘူး ေျပာပလိုက္တယ္။ အငယ္ေကာင္ လုပ္ေလ့မယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သပ္ျပီး ကၽြန္မတဖက္၊ အဖြားနဲ႔ အေဖနဲ႔ တဖက္၊ လံုးဝ မတည့္ဘူး။ အေမကေတာ့ တရုတ္စပ္ကို ယူထားမိတာဆိုေတာ့ သိပ္မေျပာႏိုင္ဘူး။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပးလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ကေတာ့ ႏွစ္ကူးေရာက္တိုင္း တဆူဆူပဲ။ ေနာက္ႏွစ္လဲ မရွိခိုးႏွိင္ဘူး။

ကၽြန္မ အတြက္ ေရေရရာရာ မသိတဲ့ လူမ်ိဳး ထံုးတမ္းစဥ္လာ တစ္ခုကို အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး လုပ္မေနႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ တရုတ္တေယာက္၊ တရုတ္ဆပ္တေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မခံယူခ်င္ဘူး။ တကယ္လို႔ ကၽြန္မေသာ္၄င္း၊ ေသြးဆပ္သူ အေဖ၊ အဖြားေသာ္၄င္း၊ တရုတ္ စကားတတ္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တရုတ္လိုနဲနဲနီးဆပ္ခဲ့ရင္၊ ကၽြန္မအတြက္ ေအာ္ ငါသည္လဲ သူတို႔လူမ်ိဳးနဲ႔ ေသြးေတာ္နီးဆပ္ပါလား ဆိုပီး ခံယူလို႔ရေသးတယ္။ ခုဟာက အိမ္မွာ တေယာက္မွ တရုတ္စကားလဲ မတတ္ဘူး၊ တရုတ္လိုလဲ မေနဘူး၊ ဘာဆိုဘာမွ မဆိုင္သလိုပဲေနပီး ႏွစ္ကူးၾကမွ၊ ေဟး ႏွစ္ကူးလုပ္ရမယ္၊ ဟိုး အရင္ ဘိုးေဘးဘီဘင္ ေတြလုပ္လာလို႔၊ သားအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့၊ ငါ၊ နင့္အေဖဟာလဲ ဒီႏွစ္ကူးကို အဖြားအလိုက်၊ ထံုးစံအရ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ လံုးဝစိတ္မဝင္စားဘူး ဒါမ်ိဳး။ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ေငါက္ေငါက္ ကၽြန္မကေတာ့ အလုပ္မျပတ္ဘူး အကိုင္မျပတ္၊ အစားအေသာက္မျပတ္ဘူး။ ေခါင္းမာတယ္ေျပာလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ မၾကိဳက္ဘူး အသိဘူးဆိုရင္၊ လံုးဝ မစပ္ဆက္ခ်င္ဘူး။

ထားပါေတာ့။ မေန႔က ပြစိပြစိ မ်က္ေစာင္းထိုးခံ၊ အဆူခံရတာကို၊ ေကာင္းေကာင္းအစာမေၾကလို႔ ဒီေပၚလာပီး ရင္ဖြင့္ေနတာ။ ဒါပဲ။ အလုပ္ဆက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။

Enjoy your Friday.

ေသာၾကာေန႔ အေတြးမ်ား

ေအာ္ ေသာၾကာေန႔ေတာင္ ျပန္ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ဒီအပတ္ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။

ဒီအပတ္ ရံုးကို အခ်ိန္မွီ ေရာက္ေနတယ္။ ပံုမွန္ဆိုရင္ ၉:၃၀ ေလာက္မွ ေရာက္ေနၾက။ ရံုးက ၈:၀၀ - ၅:၀၀။ ကိုယ္တက္ေနၾကက ၉:၃၀ - ၆:၀၀. ဒါေၾကာင့္ ဒီအပတ္ ထူးထူးရွားရွား ေစာေရာက္တာကို စာၾကီးေပၾကီးဖြဲ႔ေနတာ။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားဆိုျပီး အျပတ္ ခ်ီးမႊန္း ပစ္လိုက္ေသးတယ္။

ေျပာလို႔သာေျပာတာ။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ရာက မထဘူး။ မနက္တိုင္း အေဖက အိပ္ခန္းဝကေန ၆:၃၀ ေလာက္ဆို လာလာေအာ္တယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလုပ္ဘူး။ ၇:၀၀ ေလာက္ၾကေတာ့ mb alerm က ထျမည္တယ္။ နားညီးလို႔ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ ၈:၀၀ ေလာက္ၾကေတာ့ ေမာင္ အငယ္ေကာင္က နား နားကပ္ျပီး ငွက္ဆိုးထိုးသံနဲ႔ "မစု ထေတာ့။ ၈နာရီ ထိုးျပီ။ နင္ ေဖၾကီးနဲ႔လိုက္မွာလား taxi နဲ႔သြားမွာလား" ဆိုျပီးေအာ္ပါေလေရာ။ ၁ခ်က္ ၂ခ်က္ ေအာ္ရင္ မမွဳေသးဘူး။ သူက တခါတေလ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္တယ္၊ ကန္လို႔မရရင္ ေျခေထာက္ကကိုင္ျပီး ကတင္ေပၚက ဆြဲခ်တယ္။ ကၽြန္မ အမုန္းဆံုးက ကၽြန္မ ကတင္ေပၚ သူ႔ ဖိနပ္ၾကီးနဲ႔ တက္ျပီး ထထခုန္ျခင္းပဲ။ အဲလုိလုပ္လို႔ကေတာ့ ေငါက္ခနဲ ထျပီး ရန္ထျဖစ္ပါေလေရာ။ အင္း အိပ္ခ်င္စိတ္လဲ အဲဒီမွတင္ပဲ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ေပါ့။ ကၽြန္မက ဘယ္သူမွ ကၽြန္မ ကတင္ေပၚတက္တာ မၾကိဳက္ဘူး။ အိပ္ရာခင္း တြန္႔သြားမွာကို အလြန္မုန္းတယ္။ ကၽြန္မ အိပ္ရင္လဲ အိပ္ရာခင္း မတြန္႔ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ျငိမ္ျငိမ္ အိပ္တတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကတင္ေပၚ တက္တက္ခုန္တတ္တဲ့ သူနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔က အၾကီးမားဆံုး ရန္သူေတာ္ေတြပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအပတ္ mb alerm သံၾကားကတည္းက အိပ္ရာထျဖစ္ျပီး၊ အေဖ့ကားအမွီ လိုက္ျဖစ္ေတာ့ ရံုးခ်ိန္မွီေနတာေပါ့။

ထားပါေတာ့၊ စာလံုးတစ္လံုး တစ္မိနစ္ႏွဳန္းနဲ႔ type ေနတာ။ Tea ေတာင္ ေအးသြားျပီ။ Google Reader ေပၚ မ်က္စိခဏကစားလိုက္ပီး blog နဲနဲေပၚ ဟို hop ဒီ hop လုပ္လိုက္ရင္း အေတြးေလးေတြေပၚလာျပီး အတြန္႔တက္ခ်င္စိတ္ေလးေတြေပါက္လာတယ္။ အင္း ေရာဂါ၊ ေရာဂါ။

blog ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ gravatar enabled comment system ရွိၾကတယ္။ blogger ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီ system ကို ႏွစ္သက္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ ပို႔စ္ရဲ့ comment ေလးေတြမွာ အေရာင္အေသြးစံု ေလးေထာင့္ပံုေလးေတြျမင္ရေတာ့ ပိုမ်က္စိ ပဒါရသင့္တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေတြက regular blogger/commenter ေတြျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း gravatar ေလးတစ္ခုလုပ္ဖို႔ကို အလြန္ဝန္ေလးၾကတယ္။ ေအာ္ကၽြန္မ သိပ္မုန္းတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာတဲ့ဟာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ gravatar ဆိုတခါလုပ္ျပီးတတည္းက ႏွစ္ေပါက္သံုးလာတာ။ ဘာမွကို maintenance တို႔ password expire မျဖစ္ခင္ ျပန္ဝင္ပါ လို႔ စတဲ့ annoyance ေတြမရွိဘူး။ ျပီးေတာ့ သူက photo host ဖုိ႔လဲ မပူရဘူး။ ဒီေလာက္ convenient ျဖစ္ျပီး အလြန္အသံုးဝင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ service ေလးကို ေနာ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ignore ထားၾကတယ္။ ဝမ္းနည္းလိုက္တာ။ ကဲ အားတဲ့အခါ Gravatar account ေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ လုပ္ထားပါလား ရွင္ရယ္။ ရွင့္ gravatar ေလးေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ သတ္ခ်င္သူ ေတြပိုေပၚမ်ားလာပါေလ့မယ္။ စမ္းၾကည့္လိုက္ေပါ့။

ေနာက္တစ္ခု ေတြးမိတာက Multi-Blogs ရွိတဲ့သူေတြ (ကၽြန္မလဲပါတယ္)၊ Blog domain/Hosting မၾကာခဏ ေျပာင္းရတယ့္သူေတြ Feedburner ေလးကို အသံုးျပဳ သင့္တယ္ ထင္တယ္။ အဲဒါေလး အသံုးျပဳေသာအားျဖင့္ Blogger and Reader ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အတြက္ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္။ Feed Reader ေတြအတြက္ အလြန္ convenient ျဖစ္ျပီး ကိုယ့္ Blog ကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ subscribe လုပ္တယ္ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး နီးစပ္မွန္ကန္ေအာင္ ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတာင္ ၂ခုလုပ္ထားေသးတယ္။ လင့္ကို အရင္ theme အေဟာင္းတုန္းကတင္ထားတာ၊ ဒီအသစ္မွာ မတင္ရေသးဘူး။ ေမ့သြားလို႔ ခုမွကိုယ္ဟာကိုယ္ျပန္သတိရတယ္။

အဲလို feed ကို centralize ေသာအားျဖင့္ Blogger ဟာသူ႕ Blog အသစ္ေျပာင္းတိုင္း Reader ေတြကို Feed အသစ္ subscribe လုပ္ခိုင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး။ Feedburner control panel ထဲမွာ new feed ကို ထည့္လိုက္ရံုပဲ။ ဆိုၾကပါဆို႔ ကၽြန္မအရင္ mayvelous.blogspot.com က .atom.xml အေနနဲ႔ feed ထြက္တယ္။ ေနာက္ blogger.com အသစ္ေျပာင္းေတာ့ rss feed ပံုစံသစ္၊ လင့္အသစ္နဲ႔ ထြက္ျပန္ေရာ။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကလဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ subscriber ေတြကလဲ သူတို႔ၾကိဳက္ရာေရြး subscribe တယ္။ အားလံုးေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ tracking ၾကေတာ့ဒုကၡေရာက္ေရာ။ ဘယ္ feed မွာ ဘယ္ႏွစ္ subscription ရွိမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ပိုဆိုးတာက တကယ္လို႔ ကၽြန္မ blog domain ေျပာင္းမယ္ဆိုပါေတာ့၊ feed link ကအဲဒီ domain အသစ္အတ္ုင္း ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ။ Redirecting domain ဆိုရင္ သိပ္ကိစၥမရွိဘူး၊ အရင္ link အေဟာင္းနဲ႔လဲ အလုပ္ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ redirect တာတင္မဟုတ္ပဲ host change တာတို႔၊ blog platform change တာတို႔ဆိုရင္ အရင္ feed link အေဟာင္းနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီၾကမွ readers ေတြကို feed link subscription change ခိုင္းရင္ အသာေလး half of the readers will gone missing. တခ်ိဳက အားၾကီးအျပင္းထူၾကတာ ကၽြန္မအပါမဝင္ပါပဲ။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အလုပ္ရွဳပ္ရမယ့္ ကိစၥဆို ဘယ္ေလာက္ပဲလြယ္ပေစ၊ မလုပ္ခ်င္က်ဘူး။ တကယ္လို႔ centralize feed ရွိမယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ့္ feed link ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းသြားပေစ။ subscriber ေတြေတာင္ မသိေစရဘူး၊ သူတို႔ေတြလဲ အလုပ္မရွဳပ္ေတာ့ဘူး၊ tracking အတြက္လဲပိုလြယ္ကူသြားတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့...ေျပာခ်င္တာက (ဟူးေမာလိုက္တာ ေလရွည္ေနတာ၊ လိုရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး) ... try to centralize your feed by burning your feeds in a feedburner account. There you go, that's what I wanna say. Geez!

က်န္ေသးတယ္၊ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ရွည္လိုက္ဦးမယ္။ Multiple-blogs ပိုင္သူေတြဟာ Feed ၃ ၄ ခုကို combine ခ်င္ရင္ ဒီေကာင္ေလးကို သံုးၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ feedburner ထဲထည့္ burn ပါ။ Ok မွာ စိုေျပေစရမယ္။

ေတာ္ျပီ type ရတာျပင္းလာျပီ၊ အေတြးေတြက ရွိေသးတယ္ ေနာက္မွဆက္ေတာ့မယ္။ ဒီကေန႔အတြက္ အက္တစ္ဖ္ ဘာ့ဂ္ ၄၄ ေကာင္ ထုေထာင္းစရာရွိေသးတယ္။ အလုပ္ဆက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။

ဒီပို႔စ္ကို လဖၠရည္ တစ္ခြက္ အေတြး လို႔ ေခါင္းစဥ္တတ္မလို႔၊ လက္ဖက္ရည္ ကိုဘယ္လို ေပါင္းရမွန္း ေမ့သြားတာနဲ႔၊ အဟီး။

Enjoy your Friday and have a good weekend. (အဲတာကို ျမန္မာလို ဘယ္လိုေျပာလဲ)

လက္ခုပ္တီးၾကပါ

အမွတ္ ၉၈၀ နဲ႔ စာေမးပြဲ တစ္ခု ဒီေန႔ ေန႔လည္ ၃နာရီတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖဆိုျပီးသြားေၾကာင္း။
ဟီးဟီး ၾကြားတာ။
စာေမးပြဲ ၃ ခုျပီးသြားျပီကြ၊ ေနာက္ထပ္ ၂ ခုပဲလိုေတာ့တယ္။ ျပီးရင္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မယ္။

ေအာ္ ဒါနဲ႔ Little Mayvelous Things ကို http://mayvelous.myanmarbloggers.org လင့္နဲ႔လဲ ဝင္လို႔ရပါျပီ။ ဟိုေန႔က main site နဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္က template ေတြလဲရင္း စိတ္ကူးရတာနဲ႔ မမီဆီက subdomain request လိုက္တာ။ ကၽြန္မရဲ့ mayvelous.com မွာ ဘယ္လို subdomain ကို configure လုပ္ရမွန္းမသိတာလဲပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ myanmarbloggers.org ေကာင္းမွဳေလးနဲ႔ ရလိုက္တဲ့ ဒီ subdomain အတြက္ ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္းပါ။
သာဓု၊ သာဓု။ ဘုန္းၾကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ။ ဟီး။

News

ဒီေန႔မွစ ႏွစ္၁၀၀ တိုင္၊ ဒီဘေလာ့ဂ္သည္ ျမန္မာ ဘေလာဂ္အျဖစ္ တည္လတံ့။ ။