*#- ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း ျမန္မာစာရိုက္နည္း က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ -#*
စာမ်က္ႏွာ = ၁၄ - ၁၈

ငယ္စဥ္တုန္းက ကိုယ့္ကို အားေပးသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းရသည္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္သည့္အခ်ိန္က်ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ႏွိပ္ကြပ္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေနသည္။ သည္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ ရွိပါေသးရဲ့လားဟု စဥ္းစား ေနာက္တြန္႔ခ်င္စရာျဖစ္လာသည္။

မတြန္႔ပါႏွင့္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အလားအလာေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးသည္။ အေရးၾကီးသည္က သင့္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္သည္။

သူတစ္ပါးေျပာသည့္ အဖ်က္စကားမ်ားကို သင္မွတ္သားေနစရာမလို။ ငါ့အဆင့္က ဒီေလာက္ပဲရွိမွာပါ ဟူ၍ သူလိုငါလို အဆင့္အတန္းမွာ ျငိမ္သက္ေနစရာမလို။ သူတစ္ပါးႏွိပ္ကြပ္တိုင္း နိမ့္က်ေသာ ဘဝမွာ ေခါင္းငံု႔ခံေနစရာ မလို။

ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမည့္သူ၊ လက္တြဲေခၚမည့္သူမရွိ လွ်င္လည္း အေရးမၾကီး။ အေရးၾကီးသည္က သင့္ကိုယ္သင္ အားကိုးရဖို႔ျဖစ္ သည္။

ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ ျဖစ္ေပၚရန္အတြက္ ေရွးဦးစြာ မိမိ၏ အရည္အခ်င္း အစြမ္းသတၱိအေပၚယံုၾကည္မွဳ ရွိရေပမည္။ မိမိကိုယ္ကို အားကိုး ယံုၾကည္စိတ္ျပည့္ဝလာျပီဆိုလွ်င္ကား ေအာင္ျမင္မွဳလမ္းစ ေပၚသို႔သင္ေျခခ်ျဖစ္ေလျပီ။

စင္စစ္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္သည္ သင္၌ ငယ္စဥ္က ျပည့္ျပည့္ဝဝၾကီး ရွိခဲ့ျပီးျဖစ္၏။ သင္၌ သူတစ္ပါးႏွင့္ မတူသည့္ မည္သည့္အရည္အခ်င္းမ်ိဳးေတြရွိေၾကာင္း သင္သိခဲ့ျမင္ခဲ့ဖူး၏။ သင္သည္မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ရမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းယံုၾကည္ခ်က္လည္း သင္၌ ရွိခဲ့ဖူးျပီျဖစ္၏။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့သည့္ ထိုမူလ ရွိရင္းစြဲ မိမိကိုယ္ကို မိမိအားကိုးယံုၾကည္စိတ္ကို ျပန္ေဖာ္ေပးႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ ယံုၾကည္စိတ္ ျပည့္ဝကာ သြက္လက္ထက္ျမက္သူတစ္ဦး ျပန္ျဖစ္လာေပမည္။

သည္အတြက္ သင္သည္
- ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝက ရွိခဲ့သည့္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္တတ္သည့္ အေလ့အထကို ျပန္လည္ေမြးျမဴရလိမ့္မည္။
- ငါးကား သူတစ္ပါးႏွင့္အတူ၊ မည္သို႔ထူးရွားေသာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ္ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ျပန္လည္ပ်ိဳးေထာင္ရလိမ့္မည္။
- သင့္ကိုယ္သင္ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ေနသူ တစ္ဦးအျဖစ္ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၾကည့္တတ္ရလိမ့္မည္။

လူတို႔ မေအာင္ျမင္ၾကရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားအနက္ အဓိက အက်ဆံုးအခ်က္မွာ မိမိကိုယ္ကို အားကိုးယံုၾကည္စိတ္နည္းပါးျခင္းျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ရွိခဲ့သည့္ ယံုၾကည္မွဳ စိတ္ဓာတ္ကို ျပန္လည္ရယူ ထူေထာင္ႏိုင္လွ်င္ ယင္းစိတ္ႏွင့္အတူ ဘဝသည္လည္း ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာမည္ ျဖစ္သည္။

တစ္ခါက ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီရံုးခြဲတစ္ခုသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏၊ သူသည္ ေအ၊ အယ္လ္၊ ဝီလ်ံ(စ)တြင္ အလုပ္လုပ္လို၍ လာေရာက္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ၏ အသြင္အျပင္ကို ၾကည့္လွ်င္ ဘာမွ် အထင္ၾကီးစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ သူ ေမာင္းလာသည့္ ကားမွာ ထရပ္ကား ေဟာင္းၾကီးတစ္စီး ျဖစ္၏။ ရွပ္အကၤီ်စင္းက်ားႏွင့္ ေဘာင္းဘီတို စင္းက်ားကို ဝတ္ထား၏။ သို႔ေသာ္ အကၤီ်ႏွင့္ ေဘာင္းဘီမွာ အေရာင္အေသြးခ်င္းကေတာ့ တျခားစီ ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ အနီရဲရဲ ေျခအိတ္မ်ား စြပ္လာ၏။ ရံုးတြင္လူတိုင္း လိုလိုက သူ႔အား လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ဘယ္က ငေၾကာင္ပါလိမ့္ဟု ေမးေငါ့ၾကသည္။

လုပ္ငန္းခြဲ မန္ေနဂ်ာ အသီးသီးကလည္း သူ႔အား အလုပ္ခန္႔လိုစိတ္ မရွိသျဖင့္ ဟိုဘက္လႊဲ ဒီဘက္လႊဲ လႊဲေနၾကသည္။ သည္လူ႔ပံုစံႏွင့္ အာမခံလုပ္ငန္းတြင္ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိဟု ယူဆကာ သူႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး စကားေျပာမေနခ်င္ၾက။

မည္သူကမွ် ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ မရွိေသာ္လည္း သူကရံုးသို႔ ဆက္၍ဆက္၍လာေနသည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရံုးခြဲအၾကီးအကဲျဖစ္သည့္ ေဒသဆိုင္ရာ ဒုတိယဥကၠ႒က သူ႔ဇြဲကို အေလွ်ာ့ေပးကာ သူ႔အား အလုပ္ခန္႔လိုက္ရေလသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အားနာပါးနာ ခန္႔လိုက္ရေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ယခုအခါ၌သူကိုယ္တိုင္ပင္ ကုမၸဏီ၏ ေဒသဆိုင္ဒုတိယဥကၠ႒တစ္ဦး ျဖစ္ကာ တစ္လလွ်င္ ေဒၚလာ ၁၀၀၀၀ခန္႔မွ် ဝင္ေငြရလ်က္ ရွိေပျပီ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က သူ႔အား ေအာင္ျမင္မည့္သူ မဟုတ္ဟု ျမင္ခဲ့၏။ အဆင္အျပင္က အထင္ၾကီးစရာမရွိ၊ ကားကလည္း လူျမင္မတင့္တယ္။

သို႔ေသာ္ သူ႔၌ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုရွိေနသည္။ ယင္းက ငါသည္ ဤလုပ္ငန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ကို္င္ႏိုင္ရမည္ဟု စြဲျမဲယံုၾကည္ထားသည့္စိတ္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ အခက္အခဲကို တြန္းလွန္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရမည္၊ အလုပ္၌ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ရမည္ ဟူ၍လည္း သူယံုၾကည္ထားသည္။ သူ႔အတြက္ သူတစ္ပါးတို႔၏ အထင္အျမင္မ်ားသည္ အေရးမၾကီး။ သူတစ္ပါးတို႔ သူ႔အား ယံုၾကည္မွဳနည္းသည္ကို သူ သိေသာ္ ျမင္ေသာ္လည္း စိတ္အားမငယ္၊ အေလွ်ာ့မေပး။

သူ႔ယံုၾကည္မွဳျဖင့္ သူသာ လုပ္စရာရွိသည္ကို ထက္သန္စြာ လုပ္ကိုင္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေအာင္ျမင္မွဳရေလသည္။ ၎ပုဂၢိဳလ္ (ကလင္ဂင္ပီးလ္) သည္ ယေန႔တိုင္ ေျခအိတ္နီနီမ်ားကို စြပ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ဘယ္သူကမွ် မရယ္ေမာၾကေတာ့ေပ။

စာဖတ္သူ ျငင္းေကာင္းျငင္းမည္။

'မင္းေျပာတာေတာ့ လြယ္တာေပါ့ အာ့တ္ရာ၊ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝဆိုတာ အဲသလိုတစ္ေယာက္တေလ ေအာင္ျမငါသြာတာမ်ိဳးကို လိုက္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္လို႔မရဘူးကြ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း လက္ခံရတာပဲ၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းေပါ့ကြာ၊ တို႔လိုလူမ်ိဳးေတြ အေနနဲ႔က ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ပါဘူး' ဟူ၍ ေျပာေကာင္းေျပာပါမည္။

အဓိပၸာယ္မရွိတာ ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုခ်င္သည္။ အရွိကို အရွိအတိုင္း ဆိုသည္မွာ ဘာကိုဆိုလိုသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ေကာ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းအေကာင္းျဖစ္ရမွာနည္း။ ဒါေတြသည္ စင္စစ္ အရွံဳးသမားတို႔၏ စကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ မိမိဘဝကို သူတစ္ပါး သတ္မွတ္သည့္ပံုစံအတိုင္း သို႔မဟုတ္ ကံၾကမၼာ စီမံသည့္အတိုင္းဟူ၍ တစ္ဖတ္သတ္ ခံယူေနစရာမလို။ ေတြ႔ၾကံဳရသမွ် အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္တိုက္ဖ်က္ရဲလွ်င္ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ ပံုစံအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတည္ေထာင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ကလပ္ဂင္ပီးလ္လို လူမ်ိဳးသည္ တစ္ေယာက္တေလသာ ရွိသည္မဟုတ္။

ဂ်ယ္ရီဒန္ဆာကို ၾကည့္ပါဦး။

ဂ်ယ္ရီသည္ ေမြးရာပါ အားကစားသမားတစ္ေယာက္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကိဳးစားေလ့က်င့္သျဖင့္ သူသည္ တကၠဆပ္ျပည္နယ္ရွိ သူ႔ဇာတိျမိဳကေလးတြင္ တစ္ႏွစ္အတြက္ အထူးခၽြန္ဆံုးအားကစားသမားဆု ရရွိုသည္ အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အားကစား လူေတာ္မ်ား ေမြးျမဴရန္ လိုက္ရွာၾကသည့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းၾကီးမ်ားမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက သူ႔အား စိတ္ဝင္စားေၾကာင္းႏွင့္ စေကာလားရွစ္ ဆုေၾကးအျပည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးရန္ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ သူကလည္း ေကာလိပ္တြင္ ေဘ့စေဘာသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူးမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားရာ ထိုအခ်ိန္အခါအဖို႔မူ သူ႔ဘဝသည္ ၾကံတိုင္းေအာင္ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ထင္မွတ္စရာ ျဖစ္ေနေပသည္။

သို႔ေသာ္ မၾကာမီပင္ တကယ့္ဘဝႏွင့္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရေတာ့၏။ စေကာလားရွစ္ ဆုေၾကးအျပည့္ျဖင့္ တက္ခြင့္မရဘဲ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသျဖင့္ တက္လိုက တက္ပါဟူေသာ ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ိဳးသာ သူရလာသည္။ ထိုဆုေၾကးျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ မလံုေလာက္။ လိုေငြကို အိမ္ကလည္း ျဖည့္မေပးႏိုင္။ သို႔ေသာ္ အဆင္မေျပသည့္ၾကားထဲက သူၾကံဖန္ျပီး ေက်ာင္းတက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းစာကို အာရံုအျပည့္မစိုက္ႏိုင္သျဖင့္ အခက္အခဲေတြ ၾကံဳလာရျပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဇာတိျမိဳ႔သို႔ ျပန္လာကာ သူ႔အေဖႏွင့္အတူ ဓာတုပစၥည္း ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္လုပ္ရသည္။

ဂ်ယ္ရီသည္ သူ႔အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လွန္သံုးသပ္ကာ ငါ့ဘဝကေတာ့သြားျပီဟု ျမင္ခဲ့သည္။ သူ႔မွာ ေကာလိပ္ဒီဂရီ မရွိ။ နာမည္ေက်ာ္ ေဘ့စေဘာ သမားမျဖစ္။ ဆရာဝန္လည္း မျဖစ္။ သူ႔စိတ္၌ သူသည္ အလကားေကာင္ တစ္ေကာင္ ျဖစ္၍ေနေပသည္။

တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ဂ်ယ္ရီသည္ လက္ေျမွာက္လိုုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူေနာက္ထပ္ မၾကိဳးစားေတာ့။ ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းလည္း မျပဳေတာ့။

တစ္ေန႔တြင္ ဂ်ယ္ရီသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီမွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔၏။ ၎ပုဂၢိဳလ္က ဂ်ယ္ရီသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းတြင္ အလြန္တန္ဖိုးရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟု ျမင္၏။ သို႔ေသာ္ ဂ်ယ္ရီက စိတ္မဝင္စား။ ကုမၸဏီကို အနည္းအက်င္း အကဲခတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကို သူျငင္းခဲ့သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္လာႏိုင္သည္ ဟု မယံုၾကည္သည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။

ကိုးလတိတိ ျငင္းပယ္ေနခဲ့ျပီးသည္ေနာက္တြင္ ဂ်ယ္ရီ႔ ရင္ထဲတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မွဳ စိတ္ဓာတ္ကေလးမ်ား ျပန္လည္ႏိုးထ လွဳပ္ရွားလာသည္။ စမ္းလုပ္ၾကည့္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ခ်င္လည္း ေအာင္ျမင္မွာေပါ့၊ ဒါဟာ ငါ့အတြက္ ေအာင္ျမင္မွဳ လမ္းစ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေတြးမိလာသည္။ သို႔ႏွင့္ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီအလုပ္ကို လက္ခံျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ သူ႔ဘဝကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ေပသည္။ ယေန႔ ဂ်ယ္ရီသည္ အေရာင္းဌာန၏ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ သူ႔ ရာထူးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆိုင္ရာ အျမင့္ဆံုးရာထူးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဧရာမ လုပ္ငန္းဌာနၾကီးတစ္ခုကို စီမံခန္ခြဲေနရျပီး သူ၏ ေနထိုင္မႉအဆင့္အတန္းမွာလည္း ဓာတုပစၥည္းကုမၸဏီလုပ္သားဘဝႏွင့္ ကြာခ်င္တိုင္း ကြာျခားသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

သူ႔ဘဝကို ျပန္၍ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လွ်င္ ကံေပးသမွ် ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳးျဖင့္ လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးထားသည့္ အေနအထားမွေန၍ ယံုၾကည္စိတ္ကေလးျပန္လည္ႏိုးၾကားလာသျဖင့္ ဘဝတက္လမ္းပြင့္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းၾကီးျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

လူတိုင္းပင္ ဂ်ယ္ရီကဲ့သို႔ လွပေသာ ဘဝမ်ိဳးသာ တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိၾကပါ၏။ လူတိုင္းပင္ေအာင္ျမင္မွဳကိုလိုလားသည္။ လူတိုင္းပင္ စီးပြားေရး အေျခခိုင္ခ်င္သည္။ လူတိုင္းပင္ ေအာင္ျမင္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ရံုသက္သက္ျဖင့္ မျပီး။ လိုခ်င္တာ ကိုရေအာင္ျပိဳင္ယူဆိုင္ယူ တိုက္ယူရေပမည္။

*#- ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း ျမန္မာစာရိုက္နည္း က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ -#*
ၾကာသပေတး ၁၇ ၂၀၀၇
ၾကာခ်ိန္ = ၃း၂၀
စာမ်က္ႏွာ = ၉ - ၁၄

ငယ္ရြယ္စဥ္ ဘဝမွာ အထက္က ေဖာ္ျပထားခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔ည ခံစားမွဳမ်ိဳး လူတိုင္းကိုယ္စီ ရွိခဲ့ၾကပါသည္။

သည့္ေနာက္ ဘာျဖစ္သနည္း။ အရြယ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ လူအေျမာက္အျမားမွာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရသနည္း။

အေၾကာင္းက ရွင္းရွင္းေလး ျဖစ္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းက ထြက္လာျပီး၊ သို႔မဟုတ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဆင္းလာျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေလာကဓံတရား၏ ရိုက္ပုတ္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ ယခင္က ေကာင္းလွသည္ ထင္ထားခဲ့သည့္ ေလာကၾကီး၏ ထိုးႏွက္ခ်က္ကို ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ကေလး ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

အလုပ္ရွာရသည္။ ရသည့္အလုပ္မွာမတည္ျမဲ။ သံုးၾကိမ္ေျပာင္းရသည္။ ေလးၾကိမ္ေျပာင္း ရသည္။ အလုပ္ဝင္စမွာေတာ့ ကုမၸဏီေတြက အာမာခံခ်က္ေတြ မက္လံုးေတြ အမ်ားၾကီး ေပးၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း တကယ္တမ္း ဘာမွ် ျဖစ္မလာ။ တျဖည္းျဖည္း ပို၍ပို၍ စိတ္အားပ်က္လာသည္။ သည္ၾကားထဲမွာပင္ အိမ္ေထာင္က်မည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ေမြးမည္၊ တာဝန္ေတြက ပို၍မ်ားလာသည္။

ဒဏ္ေတြ မ်ားလာသည့္တစ္ေန႔မွာ လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးစိတ္ ဝင္လာသည္။ ငါ့ဘဝမွာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး၊ ေလာကၾကီးက ငါ့ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ဘူး၊ ကံၾကမၼာအတိုင္းပဲ ရွိပါေစေတာ့ ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိလာသည္။ ယခင္က ရွိခဲ့သည့္ သြက္လက္တက္ၾကြမွဳေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေလာကၾကီးထဲ တိုးဝင္ကာ မိမိစိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ အရာမ်ားကို ယူငင္ခံစားလိုက္မည္ဟု ရည္မွန္းခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့ကာ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကေတာ့သည္။

မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဖန္တီးမည္ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္သည္ ေျပာင္းျပန္လန္ကာ ကံေပးသမွ်သာပဲ ဟူ၍ ျဖစ္လာသည္။ ၾကီးက်ယ္ေအာင္ျမင္ရမည္ဟု ရည္မွန္းထားခဲ့သူသည္ သူလို ငါလို မွန္တန္းေလာက္ျဖစ္လွ်င္ပင္ မဆိုးဘူး ဟူ၍ သေဘာထား ေျပာင္လဲလာခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ ရမ္း၍ေျပာေနျခင္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ႏွင့္ယွဥ္၍ ေျပာၾကားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ယွဥ္၍ေျပာၾကားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝကို သံုးသပ္ရင္း အျခားဘဝတူတို႔ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္စပ္သိျမင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္ကံေကာင္းခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သားသမီးကို ခ်စ္တတ္ ဂရုစိုက္တတ္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေပါက္ဖြားခဲ့ပါသည္။ အေဖေရာ အေမပါ စိတ္ပ်က္ညီးညဴတတ္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။ အေကာင္းျမင္စိတ္ျဖင့္ တက္ၾကြေနတတ္သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ေဘာလံုးနည္းျပဆရာတစ္ဦးျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းလာစဥ္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္အား ကူညီခဲ့ အားေပးခဲ့ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါ၌လည္း အေတာ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးဆိုေသာ နည္းျပဆရာမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည္။ ဆရာ ေတာ္မီေတလာႏွင့္ ဆရာ ဝက္စ္ေသာမတ္စ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးပင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေဘာလံုးပညာ သင္ေပးၾကရံုမက၊ ကမၻာေပၚမွာ အေတာ္ဆံုး ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရမည္ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးပါ ရိုက္သြင္းေပးခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ ကိုင္ရိုျမိဳ႔ကေလးမွာလည္း အလြန္ထူးျခားသည္။ လူဦးေရ တစ္ေသာင္းဝန္းက်င္သာ ရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမိဳကေလးသည္ လူငယ္မ်ားကိုျပဳပ်ိဳးေထာင္ရာ၌ အျခားျမိဳ႔မ်ားမွ လူမ်ား အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ပင္ ထက္သန္တက္ၾကြလွသည္။

ဤသို႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္ဘဝသည္ အလြန္ပင္ သာေတာင့္သာယာ ရွိခဲ့ရပါသည္္။ သည္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည္။ ထိုေနာက္ ကေလးဘဝကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရသူ အင္ဂ်ီလာႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ သာယာလွပဆဲ။

သို႔ေသာ္ ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ စတင္ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။ အေဖသည္ အသက္ ေလးဆယ္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္တြင္ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ အေမ့မွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ကသီလင္တ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ျပႆနာႏွင့္ကိုယ္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ရည္မွန္းခဲ့သည့္ ေဘာလံုးနည္းျပဆရာတစ္ေယာက္၏ လစာမွာ နည္းပါးလွေခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္၏ တာဝန္ကလည္းရွိေနျပီ။

သည္အခါ စီးပြားေရး ဖူလံုမွဳရွိေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေရးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ရပ္အျဖစ္ ေပၚထြက္လာသည္။ အပိုဝင္ေငြ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ စတင္ၾကိဳးပမ္းေတာ့သည္။ ရေပါက္ရလမ္းေတြလိုက္ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေသခ်ာေပါက္အခြင့္အေရးပဲဟု ထင္မိေသာ အရာေတြသည္ တကယ္လက္ေတြ႔ လုပ္ၾကည့္သည့္အခါ ထင္ထားတာႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ေက်ာင္းသား ဘတ္စကက္ေဘာ ျပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဒိုင္လူၾကီးဝင္လုပ္သည္။ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား ႏွစ္ဖက္အသင္း နည္းျပဆရာမ်ားထံ အဆဲအဆိုခံရင္း သံုးနာရီေလာက္ ဘတ္စကက္ေဘာကြင္းကို ထက္ေအာက္စုန္ဆန္ေျပးလႊားျပီးေသာအခါ ဒိုင္လူၾကီးလုပ္ခ ေငြ ၁၂ ေဒၚလာရသည္။

တစ္ႏွစ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္လိုပင္ ေငြက်ပ္ေနသည့္ နည္းျပဆရာေတြ စုျပီး ခရစၥမတ္သစ္ပင္မ်ား ေရာင္းၾကသည္။ ေရခဲေအာင္ ေအးစက္ေနသည့္ ညအခ်ိန္ အိမ္ထဲတြင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ပတ္တိတိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုကၡခံၾကရသည္။ ရရွိသည့္ေငြကို ခြဲေဝယူၾကေတာ့ တစ္ေယာက္လွ်င္ ၇၅ ေဒၚလာမွ်စီသာ ရၾကသည္။

တစ္ေန႔တြင္ သတင္းစာတစ္ေစာင္၌ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းဆရာမ်ား အားကစားနည္းျပမ်ားအတြက္ ဝင္ေငြအမ်ားအျပားရရွိေစမည့္ အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ငန္း တစ္ခုဟူ၍ ေၾကာ္ျငာထားသည္။ အလုပ္က စြယ္စံုက်မ္းမ်ားေရာင္းခ်ေသာ အလုပ္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းေရာင္းရမည့္အလုပ္ကို မဝံ့မရဲျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ခံစားရမည့္ ေကာ္မရွင္က အေတာ္ပင္မ်ားသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ အေရာင္းကိစၥ သင္ၾကားေပးသည့္ သင္တန္းေက်ာင္းကေလးတစ္ခုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္ေနာက္မွာေတာ့ အိမ္တံခါးေပါက္ေတြ လိုက္ေခါက္ကာ ေစ်းလည္ေရာင္းေသာ အလုပ္ကို စတင္ေလသည္။ တံခါးေတြက ေစ်းသည္မွန္းသိသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေျဗာင္းခနဲ ေျဗာင္းခနဲ ပိတ္သြားၾကသည္။ သည္ေလာက္အထိ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟူ၍ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ရာ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လာသည္။ အိမ္တံခါးေပါက္တစ္ခု ေရွ႔ေရာက္တိုင္း ရင္ထဲက ပ်ိဳ႔ခ်င္သလို ဗိုက္ထဲက ထိုးေအာင့္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ စြယ္စံုက်မ္းႏွစ္စံုကၽြန္ေတာ္ေရာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္စံုကို ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္က ဝယ္ယူျပီး တစ္စံုကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ဝယ္သြားသည္။

သည္အေတြ႔အၾကံဳက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစ်းေရာင္းသည့္အလုပ္၌ စြံမည့္သူတစ္ဦး မဟုတ္ေၾကာင္း ျပသေနသလို ရွိခဲ့သည္။

သို႔တိုင္ေအာင္ပင္ နည္းျပသင္တန္းတစ္ခု၌ အားကစားပစၥည္းသစ္မ်ားျဖန္႔ခ်ိေရာင္းခ်ရန္ စီစဥ္ေနသူတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားခဲ့ျပန္သည္။

သူေရာင္းခ်မည့္ ကိုယ္ကာယ ေလ့က်င့္ခန္းသံုး ပစၥည္းကိရိယာမ်ားမွာ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစားေလာကတြင္ အၾကီးအက်ယ္ ေခတ္စားလာႏိုင္သည္ဟု ယူဆရသည္။ ထို႔ျပင္ သူက ကၽြန္ေတာ္အား တစ္ဦးတည္း ကိုယ္စားလွယ္ သေဘာမ်ိဳးေပးမည္ဟုလည္းဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားတက္သြားသည္။ တကယ္ၾကီးပြားမည့္ လမ္းစကို ေျခခ်မိျပီဟု ယံုၾကည္လိုက္သည္။

ထိုလူ႔ထံမွ ပစၥည္းအမယ္ေပါင္း ရာခ်ီ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ယူလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဝယ္ျပီးေနာက္တြင္ ၎ပုဂၢိဳလ္သည္ ေတာင္ပိုင္းနယ္ တစ္ခြင္လံုး၌ လူတိုင္းကိုပင္ ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူ တစ္ဦးတည္း ကိုယ္စားလွယ္ ခန္႔သြားခဲ့ေၾကာင္းသိရွိရေလသည္။

မတက္ႏိုင္ေတာ့။ သည္ပစၥည္းေတြ သယ္ကာ ေစ်းသည္အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရျပန္သည္။ အၾကီးအက်ယ္ ေရပန္းစားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို လူေတြ စိတ္မဝင္စားၾက။ ကိုယ္ကိုျမင္မွ တံခါးပိတ္ပစ္လိုက္သည့္ ဒဏ္ကို ၾကိတ္မွိတ္ခံကာ ေန႔စဥ္ အားတင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးစာရင္းခ်ဳပ္သည့္အခါ၌မူ ကၽြန္ေတာ္ခံခဲ့ရသမွ် ဒုကၡအတြက္ ေဒၚလာႏွစ္ရာသံုးရာမွ်ခံစားရေလသည္။

စာဖတ္သူ မည္သို႔သေဘာရပါသနည္း။ ငါလည္း အလားတူၾကံဳခဲ့ဖူးတာပဲဟု ေတြးေနမိပါသလား။

မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးပင္ သည္သေဘာမ်ိဳး ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါသည္။ သည္အေတြ႔အၾကံဳေတြသည္ သင္တို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ အားလံုးကို ထုေခ်ဖ်က္ဆီးပစ္သည့္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည့္ၾကားက နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသည့္အခါ ေနာက္ထပ္ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းသြားရေပသည္။

ေနာက္ပိုင္း၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ အာမခံကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးအျဖစ္အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ကိုင္ရင္း ေအာင္ျမင္မွဳ အတန္အသင့္ ရရွိခံစားခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေအ၊ အယ္လ္္၊ ဝီလ်ံ(စ) ကုမၸဏီကို တည္ေထာင္မည္ ၾကံစည္ေသာအခါ၌မူ အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အဆမတန္ၾကံဳလာရျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာင္းလုပ္ငန္းကို တြဲကိုင္ေပးမည့္ ကုမၸဏီတစ္ခုလိုက္ရွာစဥ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေျပာပါမည္။ အာမခံကုမၸဏီအၾကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဆံုစကားေျပာခြင့္ရရန္ ၾကိဳးစားသည္။ မေအာင္ျမင္။ သူတို႔ႏွင္ ေတြ႔ခြင့္ရေရးမွာ မလြယ္ကူ။ သို႔ေသာ္ တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ေဘာ္စတြန္ျမိဳ႔ရွိ နာမည္ၾကီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွ အၾကီးအကဲႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရသည္။ စကားေျပာရသည္မွာ သိပ္မဆိုးလွ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး အားတက္သြားသည္။ မ်ားမၾကာမီ ၎ပုဂၢိဳလ္ၾကီးသည္ အတၱလန္တာျမိဳ႔သို႔ ေရာက္ရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ခ်င္ပါသည္ဟု ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းကို သူ႔ကုမၸဏီက ကိုင္ေပးရန္ လက္ခံလိုက္ျပီဟူေသာသတင္းကို ေျပာၾကားရန္ ေခၚျခင္းျဖစ္မည္ဟု ယူဆျပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ပင္ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားသည္။ ျမိဳ႔လယ္ေကာင္ရွိ ပိခ်္ထရီး ပလာဇာ ဟိုတယ္တြင္ သူႏွင့္အတူ ညစာစားရင္း စကားေျပာရသည္။

အာလာပ သလႅာပ ေျပာျပီးေနာက္ သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ

'ဒီမွာ အာ့တ္၊ ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ျပီးျပီ၊ ေမာင္ရင့္ အစီအစဥ္ ဘယ္လိုမွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး' ဟူ၍ ေျပာခ်လိုက္သည္။

သူ ကၽြန္ေတာ္ကို တမင္တကာ မညွာမတာလုပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူရည္ရြယ္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အထိနာသြားခဲ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ျပန္ေျပးကာ ဘယ္သူႏွင့္မွ် အေတြ႔မခံဘဲ တံခါးအလံုပိတ္ျပီးသာ ေနလိုက္ခ်င္ေတာ့သလို ခံစားလိုက္မိသည္။

သို႔ေသာ္ ဒါက ထိုအခိုက္အတန္႔ ခံစားမွဳျဖစ္သည္။

တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ အေလွ်ာ့မေပးခဲ့ပါ။ စင္စစ္ထိုပုဂၢိဳလ္္၏ အျပဳအမူကပင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဒီအလုပ္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ျပမယ္ဟူ၍ ခိုင္မာျပတ္သားစိတ္ဝင္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ အျခားသူတစ္ေယာက္၏ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚရွဳျမင္ပံု ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူမ်ားအေပၚ ရွဳျမင္ပံုမ်ားေၾကာင့္ကား ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ် လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးမည္ မဟုတ္ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တြင္ ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။

(၁.၁) ေသာၾကာေန႔ည ခံစားမွဳ

*#- ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း ျမန္မာစာရိုက္နည္း က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ -#*
ေသာၾကာ ၁၁ ၂၀၀၇
ၾကာခ်ိန္ = ၀း၂၀
စာမ်က္ႏွာ = ၈ - ၉

ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္း ရပ္ဂဘီ ေဘာနည္းျပဆရာအျဖစ္ ခုနစ္ႏွစ္ လုပ္ဖူး၏။ ထိုကာလသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ အျမဲအမွတ္ရစရာ ကာလတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့၏။ ေဘာပြဲက်င္းပသည့္ ေသာၾကာေန႔ညမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္။ ေဘာလံုးအသင္းမွ လူငယ္မ်ား ဝတ္စံုေတြ ကိုယ္စီဝတ္ဆင္ၾကမည္။ [ရပ္ဂဘီေဘာမွာ ကန္သည့္ေဘာလံုး (Soccer) ထက္ ၾကမ္းတမ္းသျဖင့္ အနာတရ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္သည့္ ဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ၾကရသည္။] သူတို႔အားလံုး စိတ္ဓာတ္ေတြ အရမ္းတက္ၾကြေနၾကမည္။ အားေပးၾကသည့္ အတန္းေဖာ္မိန္းကေလးမ်ားက ပန္းဖြားမ်ား ေဝွ႔ယမ္းကာ ခုန္ၾကကၾကမည္။ ေက်ာင္းတီးဝိုင္းက ေအာင္ပြဲေတးကို ဟစ္ေၾကြးမည္။ ပရိတ္က တစ္ခဲနက္ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကမည္။

သည္အရြယ္ လူငယ္ေလးမ်ားအား သင္ၾကားျပသေပးရသည့္ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ပင္ ခင္တြယ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ ဘဝ၏ အခက္အခဲေတြႏွင့္ မရင္ဆိုင္ မၾကံဳေတြ႔ရေသးသည့္ အခ်ိန္ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ အစီအစဥ္ေတြ ျပည့္ျပည့္ဝဝလွလွပပၾကီး ရွိေနၾကသည့္သူတို႔ေလးေတြ၏ ရႊန္လန္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္ရျမင္ရသည္မွာ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။

သည္အခ်ိန္ကာလ သူတို႔ဘဝမွာ စိတ္လွဳပ္ရွားတက္ၾကြဖြယ္ရာ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းလ်က္ရွိေနသည္။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းခ်က္ေတြ႔ဆံုတတ္ၾကျပီ၊ အရာရာကို စူးစမ္းမွဳျပဳၾကျပီး၊ ကားေမာင္းသင္ၾကျပီ၊ ကားေမာင္းလိုင္စင္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရွိသည့္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္၊ အခ်ိဳ႔လည္း ကိုင္ေဆာင္ေနၾကရျပီ၊ အားကစားအသင္းမ်ား၊ ကလပ္မ်ား၊ လူမွုေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အုပ္စုမ်ားထဲ စတင္ဝင္ေရာက္ၾကျပီ။

ျခံဳ၍ေျပာရလွ်င္ သူတို႔အတြက္ ေလာကၾကီးသည္ ေရြးခ်ယ္ယူငင္စရာေတြ မ်ားျပားလွေသာ ၾကြယ္ဝျပည့္စံုသည့္ ေလာကၾကီး၊ လူတိုင္းအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ဖြင့္လွစ္ေပးထားသည့္ ေနခ်င့္စဖြယ္ ေလာကၾကီး ျဖစ္ေနေလသည္။

အခန္း (၁) လူတိုင္းေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်င္သည္

*#- ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း ျမန္မာစာရိုက္နည္း က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ -#*
ေသာၾကာ ၁၁ ၂၀၀၇
ၾကာခ်ိန္ = ၁း၂၀
စာမ်က္ႏွာ = ၆ - ၈

အခန္း (၁) လူတိုင္းေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်င္သည္

# ေသာၾကာေန႔ည ခံစားမွဳ
# စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မ်ား ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည့္ အခ်ိန္
# ယံုၾကည္စိတ္၏ စြမ္းအား
# တိုက္ယူဖို႔ အသင့္ျပင္ပါ။

လူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ျမင္ထားသည့္အတိုင္း တကယ္ျဖစ္၏။
(ဂ်ိမ္းစ္ အယ္လင္)

လူတိုင္းေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်င္သည္။

မိမိပတ္ဝန္းက်င္၌ အေရးပါခ်င္သည္။

ငါသည္ 'ဘာ' ျဖစ္၏ဟု မိမိဘာသာ ခံယူထားသည့္ အခ်က္ကို အမ်ား အသိအမွတ္ျပဳေစခ်င္သည္။

ဤသည္မွာ လူ၏ သဘာဝ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ရွိသည့္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေလာေလာဆယ္ မည္သည့္အေနအထား၌ ရွိေနပါေစ၊ မည္သည့္အရပ္မွ လာေရာက္ရသူမ်ားပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ထူးျခားမွဳ၊ သူတပါးႏွင့္ ကြဲျပားရွားနားမွဳ မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာ သိေန၊ ျမင္ေန၊ ယံုၾကည္ေနေပသည္။

လူတိုင္းပင္လွ်င္ ဤစိတ္ဓာတ္ ဤခံစားမွဳမ်ိဳးျဖင့္ ၾကီးျပင္းလာၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကေလးဘဝက ေကာင္းဘြိဳင္လုပ္တမ္း ကစားၾကသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးပင္ ေသနတ္ပစ္ လက္အေျဖာင့္ဆံုး ေကာင္းဘြိဳင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ရုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္သည့္ ကေလးတိုင္းပင္ အာကာသယာဥ္မွဴးျဖစ္ခ်င္သည္။ မာရာဒိုနာလို ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခ်င္သည္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဘဲေလး ကေခ်သည္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ေရခဲျပင္ စကိတ္အလွစီးျပိဳင္ပြဲကို ၾကည့္ကာ ေရႊတံဆိပ္ဆုရွင္ ေရခဲျပင္ စကိတ္စီးသမား ျဖစ္ခ်င္သည္။

ကေလးတိုင္းပင္ စိတ္ကူးယဥ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔အတြက္မူ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျဖစ္ၾကည့္ရျခင္းသည္ အသက္ရွဴသည့္ကိစၥလို အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္ေနသည့္ အရာတစ္ခု ျဖစ္သည္။

မ်ားမၾကာမီက အတၱလန္တာျမိဳ႔မွ ဆရာမတစ္ေယာက္သည္ ပဥၥမတန္းမွ သူမ၏ တပည့္ေလးမ်ားအား ၎တို႔၏ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို စာတစ္ရြက္္စီေပၚ၌ ေရးသားရန္ ေစခိုင္း၏။

ကေလးမ်ား ေရးသားေဖာ္ျပသည့္ ရည္မွန္းခ်က္အခ်ိဳ႔မွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။

  • အတန္းထဲရွိအငယ္ဆံုးေက်ာင္းသားေလးသည္ အိုလံပစ္ ေရႊတံဆိပ္ ဆုရွင္ ေရကူးခ်န္ပီယံျဖစ္ရန္ ရည္မွန္းထား၏။
  • မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကမူ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ သမၼတျဖစ္လိုေသာ ဆႏၷရွိ၏။ ယင္းအနက္ တစ္ဦးမွာ ေရွ႔ေန သို႔မဟုတ္ တရားသူၾကီး လုပ္ရန္လည္း ရည္ရြယ္ထား၏။
  • အႏုပညာအစြမ္းအစ ျပသခဲ့ဖူးသည့္ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ကမူ ရုပ္ရွင္မင္းသား လုပ္ရမည္လား၊ ေရာခ့္ေတးဂီတ အဆိုေတာ္ အျဖစ္ကို ေရြးခ်ယ္ရမည္လား ေဝခြဲမရေသးဘဲ ရွိေန၏။<
  • ေဂ်ဆင္အမည္ရွိ လူငယ္ေလး၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုး ျဖစ္၏။ သူက အက္ဖ္-၁၄ ဂ်က္ေလယာဥ္မွဴး ျဖစ္ခ်င္သည္။ ထို႔အျပင္ အေမရိကန္တြင္ လူၾကိဳက္မ်ားလွသည့္ နာမည္ၾကီး ရပ္ဂဘီ ေဘာလံုးအသင္းတစ္ခုျဖစ္သည့္ ဒါးလက္စ္ေကာင္းဘြိဳင္အသင္းတြင္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဆူပါဘိုးလ္ ျပိဳင္ပြဲၾကီးတြင္ ႏွစ္စဥ္ပါဝင္ယွဥ္ျပိဳင္ခြင့္ရျပီး ႏွစ္စဥ္ ဗိုလ္စြဲခ်င္သည္။ ထို႔ျပင္ အထူးခၽြန္ဆံုး အားကစားသမားဆုကိုလည္း သူက ႏွစ္တိုင္း ရခ်င္ေသးသည္။

သူတို႔ေလးေတြသည္ သိပ္ထူးျခားေနသူေလးမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကေလးပီပီသသ မူမွန္စိတ္သဘာဝ ရွိၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ငါၾကီးလာတဲ့အခါ ဟူ၍ စိတ္ကူးရည္မွန္းထားတာေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ရွိၾကသည္။ ငယ္ရြယ္ေသးသည့္ကာလ သူတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ႏွင့္ သူတို႔စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္မ်ားအၾကား အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြ ရွိလာ လိမ့္မည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး ေပၚလာေလ့မရွိခဲ့။

သူတို႔စိတ္ကူးထဲတြင္ ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ားႏွင့္ ေရွ့အလားအလာ မ်ားသာ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ရွိသည္။ သူတို႔သည္ တာဝန္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိၾကေသး။ လူ႔ဘဝဆိုတာကိုလည္းေကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတာကို လည္းေကာင္း ဘာမွန္းမသိၾကေသး။ သူတို႔ေခါင္းထဲတြင္ ဘယ္သူေတြက ဘာေျပာၾကမလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ထင္ျမင္ၾကမလဲဆိုတာေတြ မေတြးတတ္ၾကေသး။

သူတို႔၏စိတ္မ်ားသည္ သူ႔တို႔ရင္ထဲက ထြက္ေပၚလာသည့္ အၾကီးမားဆံုး အိမ္မက္မ်ားကို အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတားမရွိ မက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လြတ္လပ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အခက္အခဲဆိုတာ သူတို႔နားမလည္၊ သူတို႔အလိုဆႏၵကိုသာ သူတို႔သိၾကသည္။ အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ၌ သူတို႔အတြက္ တံခါးေပါက္ၾကီး ဟင္းလင္းပြင့္လ်က္ရွိသည္ဟု ျမင္ၾကသည္။

သည္လိုျမင္ျခင္းကလည္း အံ့ၾသစရာေတာ့မရွိ။ သူတို႔နံေဘးတြင္ သူတို႔ကိုကန္႔ကြက္မည့္သူမရွိ၊ အားေပးသူ ေထာက္ခံသူ အျပဳသေဘာ ေျပာဆိုသူမ်ားသာ ဝန္းရံလ်က္ ရွိ၏။ သားေလးက သိပ္ေတာ္တာ၊ သမီးက သိပ္လိမၼတာ၊ သားကၾကီးလာရင္ ဆရာဝန္ၾကီးျဖစ္မွာ၊ သမီးၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ၊ ဆရာဝန္မၾကီးလား၊ ေရွ့ေနမၾကီးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုေတာ္လား၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးလား စသည္ျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုၾက ေထာက္ခံအားေပးၾကမည့္ မိဘမ်ား ဦးေလးမ်ား အေဒၚမ်ား စသည္တို႔သာ ဝန္းရံလ်က္ရွိၾကသည္။

သည္အခါကမူ သူတို႔အဖို႔ မိမိတို႔ကိုယ္ကို တစ္ေလာကလံုး၏ အထြတ္အထိပ္သဖြယ္ ယံုၾကည္ခံစားခဲ့ၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

*#- ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း ျမန္မာစာရိုက္နည္း က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ -#*
ၾကာသာပေတး ၁၀ ၂၀၀၇
စခ်ိန္ = ညေန ၆း၄၄
ဆံုးခ်ိန္ = ညေန ၉း၄၅
စာမ်က္ႏွာ = ၁ - ၄

ခ်ံဳၾကားမွ ဘံုဖ်ားသို႔
ေဖျမင့္

ထိပ္ဆံုးသို႔ ေရာက္ခဲ့သူတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေရးဆိုင္ရာ မဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႔ဘဝသင္ခန္းစာမ်ား

အမွာစကား

လူ႔ဘဝဟူသည္ တိုေတာင္းလွ၏ ဟု ဆိုသူေတြ ဆိုၾက၏။

မတင္းတိမ္ႏိုင္ေသာ သေဘာျဖင့္ ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၊ ၈၀၊ ၁၀၀ ေနရေသာ သက္တမ္းတစ္ခုသည္ မတိုပါ။ သည္ကာလကို ထိေရာက္စြာ အသံုးခ်လွ်င္ ဘာမဆို ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။

ဘဝကို မည္မွ် နိမ့္ပါးႏံုခ်ာေသာ အေျခအေနမ်ိဳးမွ စတင္ခဲ့ရသည္ ျဖစ္ပါေစ၊ ရည္မွန္းခ်က္ရွိမည္၊ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ ရွိမည္၊ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ လံု႔လ ရွိမည္ဆိုက တစ္သက္တာ ဘဝ အၿပီးသတ္ခ်ိန္၌ အျမင့္မားဆံုး ထိပ္ဆံုးေနရာကို ရရွိႏိုင္ပါသည္။

သည္လို ရရွိသြားခဲ့သူေတြလည္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ အေျမာက္အျမားရွိသည္။ အထြတ္အထိတ္သို႔ ေရာက္ရွိၾကသူေတြ၏ အတၳဳပၸတၱိမ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္လွ်င္ 'ခ်ံဳၾကားမွ ဘံုဖ်ားသို႔' တက္လာႏိုင္ခဲ့သူေတြ မ်ားျပားလွေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရလိမ့္မည္။

သည္လိုတက္လာႏိုင္ခြင့္သည္ ပါရမီ ထူးသူတခ်ိဳ႔သာ ရရွိႏိုင္သည့္ မဟာအခြင့္အေရးမဟုတ္။ ဘံုဖ်ားသို႔ တက္လာေသာ ေလွကားသည္ အထူးပုဂိၢဳလ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ ကန္႔သတ္ထားသည့္ ေလွကားမဟုတ္။ လူတိုင္းတက္ႏိုင္သည့္ ေလွကား၊ လူတိုင္းအတြက္ ဖြင့္ထားသည့္ အခြင့္အေရး တံခါးသာ ျဖစ္သည္။

သင္သည္ စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားခ်င္သလား၊ အႏုပညာသမားအျဖစ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခ်င္သလား၊ လူမွုေရးနယ္ပယ္တြင္ လႊမ္းမိုးတြင္က်ယ္ခ်င္သလား၊ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာင္ခ်င္ ပါသလား။

ဘယ္အရာမဆို ျဖစ္လာႏိုင္ခြင့္ သင့္မွာ ရွိေနသည္။

အေရးၾကီးသည္က အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္ ရည္မွန္းခ်က္၊ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ ဇြဲလံု႔လ ျဖစ္သည္။

ေရွးဦးစြာ သင့္ကိုယ္သင္ သာမန္ အႏုညာတ ဘဝမွ်ႏွင့္ မတင္းတိမ္လိုေသာ ဆႏၵ ရွိရမည္၊ (ဝါ) ပီျပင္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဘဝတစ္ခု တည္ေဆာက္မည္ ဟူေသာရည္မွန္းခ်က္ ရွိရမည္။

ဒုတိယ၊ ထိုသို႔ေသာ ဘဝတစ္ခု ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရး အတြက္ အဆင့္ဆင့္ ေဆာင္ရြက္သြားစရာ လုပ္ငန္းအစီအစဥ္မ်ား စနစ္တက် ခ်မွတ္တတ္ရမည္။

တတိယ၊ အေျမာ္ျမင္ရွိစြာ ခ်မွတ္ထားသည့္ ယင္းလုပ္ငန္းအစီအစဥ္မ်ားကို မဆုတ္မနစ္ေသာ ဇြဲလံု႔လျဖင့္ ေရရွည္ စြဲျမဲစြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရဲရမည္။

သည္အတိုင္း လုပ္ႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ 'ပုဂၢိဳလ္္ထူး' တစ္ေယာက္ မုခ်ျဖစ္လာရလိမ့္မည္။

* * *

ဤစာအုပ္ မူရင္းကို ေရးသားသူ အာ့တ္ ဝီလ်ံ(စ) (Arthur Lynch Williams) သည္ ကိုယ္တိုင္အပင္ ခ်ံဳၾကားမွ ဘံုဖ်ားသို႔ တက္လာႏိုင္ခဲ့သူ ပုဂၢိဳလ္ထူး တစ္ဦးျဖစ္သည္။

သူ႔အေၾကာင္း အက်ဥ္းကေလးေျပာပါမည္။

အာ့တ္ ဝီလ်ံ(စ) သည္ မူလက အထက္တန္းေက်ာင္း ေဘာလံုးနည္းျပ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထိုအလုပ္တြင္ သူ ထူးခၽြန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအလုပ္မွ ရသည့္ ႏွစ္စဥ္ဝင္ေငြ ေဒၚလာ ၁၀,၀၀၀ ခန္္႔သည္ သူ႔အတြက္ မာတုန္းသာတုန္းသာ လံုေလာက္သည္။ မမာေရး မက်န္းေရး ၾကံဳလွ်င္ ဒုကၡေရာက္သည္။ သားသမီးမ်ား ပညာေရး၊ မိအို ဖအိုမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရး စသည္တို႔ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ သူ႔ဘဝသည္ ရင္ေလးစရာ။

သို႔ႏွင့္ ခရီး တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာပင္ သူ႔ဘဝ လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ ဝီလ်ံ(စ) ဆံုးျဖတ္သည္။ သူ႔မူလ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ရိုးစင္းသည္။ ရွင္းသည္။

ေငြေၾကးအတြက္ ေတြးပူစရာ မလိုေသာ ဘဝတစ္ခု သူတည္ေဆာက္မည္။ ဒါပဲ။

၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ဝီလ်ံ(စ) သည္ မိမိနည္းတူ ဘဝေရွ႔ေရး စိတ္ေအးလိုသူ ၈၅ဦးကို စည္းရံုးစုစည္းကာ အသက္အာမခံကုမၼဏီတစ္ခု စတင္ထူေထာင္သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ဝီလ်ံ(စ) သည္ ကုေ႗ၾကြယ္သူူေဌး ျဖစ္လာသည္။ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ အားလံုးလိုပင္ သန္းၾကြယ္သူေဌးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ သူ႔ ကုမၼဏီသို႔ ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားထဲတြင္ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ သိန္းဂဏန္းရွိသူ ဦးေရက ငါးရာေက်ာ္ေနျပီ။

မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ဝီလ်ံ(စ) ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားသြားျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ေအာင္ျမင္ေရးဆိုင္ရာ သဘာဝတရားမ်ားကို သူ၏ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ ယွဥ္ကာ စိတ္ဝင္စား အားတတ္ဖြယ္ စီစဥ္ေရးသား ထားသည့္ ဤစာအုပ္္၌ အေျဖကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ဤစာအုပ္တြင္ အသားလြတ္ ေျမွာက္ေပးေသာ စကားမ်ားကိုၾကားရလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ၾကီးမားေသာ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားမ်ားၾကားမွ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည့္ က်ားကုတ္က်ားခဲသမားတို႔၏ ဇြဲနပဲႏွင့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္မ်ားကိုသာ အားက်အတုယူဖြယ္ျမင္ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။

* * *

သင္သည္ မည္သည့့္နယ္ပယ္၌ ေအာင္ပြဲခံရန္ ရည္မွန္းထားပါသလဲ။

စီးပြားေရး ေလာကကို သူ၏ ဘဝတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေအာင္ျမင္ရာ စစ္ေျမျပင္အျဖစ္ ထင္ဟပ္တင္ျပထားသည့္ ဝီလ်ံ(စ) ၏ မဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားသည္ သင့္အတြက္ သင္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ နယ္ပယ္တြင္ ေအာင္ပြဲခံရန္ နည္းလမ္းေကာင္း အၾကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အေထာက္အကူ ျပဳပါလိမ့္မည္။

သူ အေလးအနက္ ေျပာတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။

ဇြဲနပဲ။

သူကေတာ့ 'အစြမ္းကုန္' ဆိုေသာစကားကို သံုးသည္။

သူ႔မူရင္းစာအုပ္ အမည္ကပင္ 'သင့္အစြမ္းရွိသမွ်သာ သင္လုပ္ႏိုင္ပါမည္၊ သိုေသာ္ ထိုအစြမ္းရွိသမွ်သည္ပင္ လံုေလာက္ပါသည္' ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ဘာလံုေလာက္သနည္း။

အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရန္ လံုေလာက္သည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဖတ္ၾကည့္ပါ။

ျပီးလွ်င္ လုပ္ၾကည့္ပါ။

တိုေတာင္းသည္ဆိုေသာ ဘဝကိုပင္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေအာင္ သင္တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ေဖျမင့္