*#- ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း ျမန္မာစာရိုက္နည္း က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ -#*
စာမ်က္ႏွာ = ၁၄ - ၁၈

ငယ္စဥ္တုန္းက ကိုယ့္ကို အားေပးသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းရသည္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္သည့္အခ်ိန္က်ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ႏွိပ္ကြပ္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေနသည္။ သည္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ ရွိပါေသးရဲ့လားဟု စဥ္းစား ေနာက္တြန္႔ခ်င္စရာျဖစ္လာသည္။

မတြန္႔ပါႏွင့္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အလားအလာေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးသည္။ အေရးၾကီးသည္က သင့္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္သည္။

သူတစ္ပါးေျပာသည့္ အဖ်က္စကားမ်ားကို သင္မွတ္သားေနစရာမလို။ ငါ့အဆင့္က ဒီေလာက္ပဲရွိမွာပါ ဟူ၍ သူလိုငါလို အဆင့္အတန္းမွာ ျငိမ္သက္ေနစရာမလို။ သူတစ္ပါးႏွိပ္ကြပ္တိုင္း နိမ့္က်ေသာ ဘဝမွာ ေခါင္းငံု႔ခံေနစရာ မလို။

ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမည့္သူ၊ လက္တြဲေခၚမည့္သူမရွိ လွ်င္လည္း အေရးမၾကီး။ အေရးၾကီးသည္က သင့္ကိုယ္သင္ အားကိုးရဖို႔ျဖစ္ သည္။

ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ ျဖစ္ေပၚရန္အတြက္ ေရွးဦးစြာ မိမိ၏ အရည္အခ်င္း အစြမ္းသတၱိအေပၚယံုၾကည္မွဳ ရွိရေပမည္။ မိမိကိုယ္ကို အားကိုး ယံုၾကည္စိတ္ျပည့္ဝလာျပီဆိုလွ်င္ကား ေအာင္ျမင္မွဳလမ္းစ ေပၚသို႔သင္ေျခခ်ျဖစ္ေလျပီ။

စင္စစ္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္သည္ သင္၌ ငယ္စဥ္က ျပည့္ျပည့္ဝဝၾကီး ရွိခဲ့ျပီးျဖစ္၏။ သင္၌ သူတစ္ပါးႏွင့္ မတူသည့္ မည္သည့္အရည္အခ်င္းမ်ိဳးေတြရွိေၾကာင္း သင္သိခဲ့ျမင္ခဲ့ဖူး၏။ သင္သည္မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ရမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းယံုၾကည္ခ်က္လည္း သင္၌ ရွိခဲ့ဖူးျပီျဖစ္၏။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့သည့္ ထိုမူလ ရွိရင္းစြဲ မိမိကိုယ္ကို မိမိအားကိုးယံုၾကည္စိတ္ကို ျပန္ေဖာ္ေပးႏိုင္လွ်င္ သင္သည္ ယံုၾကည္စိတ္ ျပည့္ဝကာ သြက္လက္ထက္ျမက္သူတစ္ဦး ျပန္ျဖစ္လာေပမည္။

သည္အတြက္ သင္သည္
- ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝက ရွိခဲ့သည့္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္တတ္သည့္ အေလ့အထကို ျပန္လည္ေမြးျမဴရလိမ့္မည္။
- ငါးကား သူတစ္ပါးႏွင့္အတူ၊ မည္သို႔ထူးရွားေသာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ္ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ျပန္လည္ပ်ိဳးေထာင္ရလိမ့္မည္။
- သင့္ကိုယ္သင္ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ေနသူ တစ္ဦးအျဖစ္ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၾကည့္တတ္ရလိမ့္မည္။

လူတို႔ မေအာင္ျမင္ၾကရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားအနက္ အဓိက အက်ဆံုးအခ်က္မွာ မိမိကိုယ္ကို အားကိုးယံုၾကည္စိတ္နည္းပါးျခင္းျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ရွိခဲ့သည့္ ယံုၾကည္မွဳ စိတ္ဓာတ္ကို ျပန္လည္ရယူ ထူေထာင္ႏိုင္လွ်င္ ယင္းစိတ္ႏွင့္အတူ ဘဝသည္လည္း ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာမည္ ျဖစ္သည္။

တစ္ခါက ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီရံုးခြဲတစ္ခုသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏၊ သူသည္ ေအ၊ အယ္လ္၊ ဝီလ်ံ(စ)တြင္ အလုပ္လုပ္လို၍ လာေရာက္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ၏ အသြင္အျပင္ကို ၾကည့္လွ်င္ ဘာမွ် အထင္ၾကီးစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ သူ ေမာင္းလာသည့္ ကားမွာ ထရပ္ကား ေဟာင္းၾကီးတစ္စီး ျဖစ္၏။ ရွပ္အကၤီ်စင္းက်ားႏွင့္ ေဘာင္းဘီတို စင္းက်ားကို ဝတ္ထား၏။ သို႔ေသာ္ အကၤီ်ႏွင့္ ေဘာင္းဘီမွာ အေရာင္အေသြးခ်င္းကေတာ့ တျခားစီ ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ အနီရဲရဲ ေျခအိတ္မ်ား စြပ္လာ၏။ ရံုးတြင္လူတိုင္း လိုလိုက သူ႔အား လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ဘယ္က ငေၾကာင္ပါလိမ့္ဟု ေမးေငါ့ၾကသည္။

လုပ္ငန္းခြဲ မန္ေနဂ်ာ အသီးသီးကလည္း သူ႔အား အလုပ္ခန္႔လိုစိတ္ မရွိသျဖင့္ ဟိုဘက္လႊဲ ဒီဘက္လႊဲ လႊဲေနၾကသည္။ သည္လူ႔ပံုစံႏွင့္ အာမခံလုပ္ငန္းတြင္ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိဟု ယူဆကာ သူႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး စကားေျပာမေနခ်င္ၾက။

မည္သူကမွ် ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ မရွိေသာ္လည္း သူကရံုးသို႔ ဆက္၍ဆက္၍လာေနသည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရံုးခြဲအၾကီးအကဲျဖစ္သည့္ ေဒသဆိုင္ရာ ဒုတိယဥကၠ႒က သူ႔ဇြဲကို အေလွ်ာ့ေပးကာ သူ႔အား အလုပ္ခန္႔လိုက္ရေလသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အားနာပါးနာ ခန္႔လိုက္ရေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ယခုအခါ၌သူကိုယ္တိုင္ပင္ ကုမၸဏီ၏ ေဒသဆိုင္ဒုတိယဥကၠ႒တစ္ဦး ျဖစ္ကာ တစ္လလွ်င္ ေဒၚလာ ၁၀၀၀၀ခန္႔မွ် ဝင္ေငြရလ်က္ ရွိေပျပီ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က သူ႔အား ေအာင္ျမင္မည့္သူ မဟုတ္ဟု ျမင္ခဲ့၏။ အဆင္အျပင္က အထင္ၾကီးစရာမရွိ၊ ကားကလည္း လူျမင္မတင့္တယ္။

သို႔ေသာ္ သူ႔၌ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုရွိေနသည္။ ယင္းက ငါသည္ ဤလုပ္ငန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ကို္င္ႏိုင္ရမည္ဟု စြဲျမဲယံုၾကည္ထားသည့္စိတ္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ အခက္အခဲကို တြန္းလွန္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရမည္၊ အလုပ္၌ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ရမည္ ဟူ၍လည္း သူယံုၾကည္ထားသည္။ သူ႔အတြက္ သူတစ္ပါးတို႔၏ အထင္အျမင္မ်ားသည္ အေရးမၾကီး။ သူတစ္ပါးတို႔ သူ႔အား ယံုၾကည္မွဳနည္းသည္ကို သူ သိေသာ္ ျမင္ေသာ္လည္း စိတ္အားမငယ္၊ အေလွ်ာ့မေပး။

သူ႔ယံုၾကည္မွဳျဖင့္ သူသာ လုပ္စရာရွိသည္ကို ထက္သန္စြာ လုပ္ကိုင္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေအာင္ျမင္မွဳရေလသည္။ ၎ပုဂၢိဳလ္ (ကလင္ဂင္ပီးလ္) သည္ ယေန႔တိုင္ ေျခအိတ္နီနီမ်ားကို စြပ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ဘယ္သူကမွ် မရယ္ေမာၾကေတာ့ေပ။

စာဖတ္သူ ျငင္းေကာင္းျငင္းမည္။

'မင္းေျပာတာေတာ့ လြယ္တာေပါ့ အာ့တ္ရာ၊ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝဆိုတာ အဲသလိုတစ္ေယာက္တေလ ေအာင္ျမငါသြာတာမ်ိဳးကို လိုက္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္လို႔မရဘူးကြ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း လက္ခံရတာပဲ၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းေပါ့ကြာ၊ တို႔လိုလူမ်ိဳးေတြ အေနနဲ႔က ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ပါဘူး' ဟူ၍ ေျပာေကာင္းေျပာပါမည္။

အဓိပၸာယ္မရွိတာ ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုခ်င္သည္။ အရွိကို အရွိအတိုင္း ဆိုသည္မွာ ဘာကိုဆိုလိုသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ေကာ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းအေကာင္းျဖစ္ရမွာနည္း။ ဒါေတြသည္ စင္စစ္ အရွံဳးသမားတို႔၏ စကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ မိမိဘဝကို သူတစ္ပါး သတ္မွတ္သည့္ပံုစံအတိုင္း သို႔မဟုတ္ ကံၾကမၼာ စီမံသည့္အတိုင္းဟူ၍ တစ္ဖတ္သတ္ ခံယူေနစရာမလို။ ေတြ႔ၾကံဳရသမွ် အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္တိုက္ဖ်က္ရဲလွ်င္ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ ပံုစံအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတည္ေထာင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ကလပ္ဂင္ပီးလ္လို လူမ်ိဳးသည္ တစ္ေယာက္တေလသာ ရွိသည္မဟုတ္။

ဂ်ယ္ရီဒန္ဆာကို ၾကည့္ပါဦး။

ဂ်ယ္ရီသည္ ေမြးရာပါ အားကစားသမားတစ္ေယာက္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကိဳးစားေလ့က်င့္သျဖင့္ သူသည္ တကၠဆပ္ျပည္နယ္ရွိ သူ႔ဇာတိျမိဳကေလးတြင္ တစ္ႏွစ္အတြက္ အထူးခၽြန္ဆံုးအားကစားသမားဆု ရရွိုသည္ အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အားကစား လူေတာ္မ်ား ေမြးျမဴရန္ လိုက္ရွာၾကသည့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းၾကီးမ်ားမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက သူ႔အား စိတ္ဝင္စားေၾကာင္းႏွင့္ စေကာလားရွစ္ ဆုေၾကးအျပည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးရန္ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ သူကလည္း ေကာလိပ္တြင္ ေဘ့စေဘာသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူးမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားရာ ထိုအခ်ိန္အခါအဖို႔မူ သူ႔ဘဝသည္ ၾကံတိုင္းေအာင္ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ထင္မွတ္စရာ ျဖစ္ေနေပသည္။

သို႔ေသာ္ မၾကာမီပင္ တကယ့္ဘဝႏွင့္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရေတာ့၏။ စေကာလားရွစ္ ဆုေၾကးအျပည့္ျဖင့္ တက္ခြင့္မရဘဲ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသျဖင့္ တက္လိုက တက္ပါဟူေသာ ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ိဳးသာ သူရလာသည္။ ထိုဆုေၾကးျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ မလံုေလာက္။ လိုေငြကို အိမ္ကလည္း ျဖည့္မေပးႏိုင္။ သို႔ေသာ္ အဆင္မေျပသည့္ၾကားထဲက သူၾကံဖန္ျပီး ေက်ာင္းတက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းစာကို အာရံုအျပည့္မစိုက္ႏိုင္သျဖင့္ အခက္အခဲေတြ ၾကံဳလာရျပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဇာတိျမိဳ႔သို႔ ျပန္လာကာ သူ႔အေဖႏွင့္အတူ ဓာတုပစၥည္း ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္လုပ္ရသည္။

ဂ်ယ္ရီသည္ သူ႔အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လွန္သံုးသပ္ကာ ငါ့ဘဝကေတာ့သြားျပီဟု ျမင္ခဲ့သည္။ သူ႔မွာ ေကာလိပ္ဒီဂရီ မရွိ။ နာမည္ေက်ာ္ ေဘ့စေဘာ သမားမျဖစ္။ ဆရာဝန္လည္း မျဖစ္။ သူ႔စိတ္၌ သူသည္ အလကားေကာင္ တစ္ေကာင္ ျဖစ္၍ေနေပသည္။

တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ဂ်ယ္ရီသည္ လက္ေျမွာက္လိုုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူေနာက္ထပ္ မၾကိဳးစားေတာ့။ ဆက္လက္ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းလည္း မျပဳေတာ့။

တစ္ေန႔တြင္ ဂ်ယ္ရီသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီမွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔၏။ ၎ပုဂၢိဳလ္က ဂ်ယ္ရီသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းတြင္ အလြန္တန္ဖိုးရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟု ျမင္၏။ သို႔ေသာ္ ဂ်ယ္ရီက စိတ္မဝင္စား။ ကုမၸဏီကို အနည္းအက်င္း အကဲခတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကို သူျငင္းခဲ့သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္လာႏိုင္သည္ ဟု မယံုၾကည္သည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။

ကိုးလတိတိ ျငင္းပယ္ေနခဲ့ျပီးသည္ေနာက္တြင္ ဂ်ယ္ရီ႔ ရင္ထဲတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မွဳ စိတ္ဓာတ္ကေလးမ်ား ျပန္လည္ႏိုးထ လွဳပ္ရွားလာသည္။ စမ္းလုပ္ၾကည့္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ခ်င္လည္း ေအာင္ျမင္မွာေပါ့၊ ဒါဟာ ငါ့အတြက္ ေအာင္ျမင္မွဳ လမ္းစ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေတြးမိလာသည္။ သို႔ႏွင့္ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီအလုပ္ကို လက္ခံျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ သူ႔ဘဝကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ေပသည္။ ယေန႔ ဂ်ယ္ရီသည္ အေရာင္းဌာန၏ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ သူ႔ ရာထူးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆိုင္ရာ အျမင့္ဆံုးရာထူးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဧရာမ လုပ္ငန္းဌာနၾကီးတစ္ခုကို စီမံခန္ခြဲေနရျပီး သူ၏ ေနထိုင္မႉအဆင့္အတန္းမွာလည္း ဓာတုပစၥည္းကုမၸဏီလုပ္သားဘဝႏွင့္ ကြာခ်င္တိုင္း ကြာျခားသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

သူ႔ဘဝကို ျပန္၍ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လွ်င္ ကံေပးသမွ် ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳးျဖင့္ လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးထားသည့္ အေနအထားမွေန၍ ယံုၾကည္စိတ္ကေလးျပန္လည္ႏိုးၾကားလာသျဖင့္ ဘဝတက္လမ္းပြင့္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းၾကီးျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

လူတိုင္းပင္ ဂ်ယ္ရီကဲ့သို႔ လွပေသာ ဘဝမ်ိဳးသာ တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိၾကပါ၏။ လူတိုင္းပင္ေအာင္ျမင္မွဳကိုလိုလားသည္။ လူတိုင္းပင္ စီးပြားေရး အေျခခိုင္ခ်င္သည္။ လူတိုင္းပင္ ေအာင္ျမင္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ရံုသက္သက္ျဖင့္ မျပီး။ လိုခ်င္တာ ကိုရေအာင္ျပိဳင္ယူဆိုင္ယူ တိုက္ယူရေပမည္။

2 comments:

စိုးေဇယ်ထြန္း said...

အစ္မက ျမန္မာဘေလာ့စေရး ေနၿပီပဲ

Anonymous said...

Please pass this on.

Gather up lots of food in the coming days and organize everyone not to go to work (that means everyone). Tell the protest leaders.